ΤΑ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ

Όταν το 11% των Ελλήνων ακούει στο όνομα Γιώργος, και περίπου στα ίδια ποσοστά κινείται το Κωνσταντίνος και Γιάννης, δικαίως, θεωρούνται τα πιο συνηθισμένα ονόματα στη χώρα.

Σε έρευνα που έγινε, στην οποία ελήφθησαν υπόψη 6.000 ανδρικά ελληνικά ονόματα, βγήκαν κάποια πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Πέρα από το γεγονός πως το 50% των Ελλήνων ακούν σε έξι μόλις ονόματα (Γιώργος, Γιάννης, Κωνσταντίνος, Δημήτρης, Νίκος και Παναγιώτης), συγκεντρώθηκαν τα 500 πιο διαδεδομένα.

Έρχεται όμως η παρακάτω λίστα με τα πιο περίεργα ονόματα που έχουν βρεθεί στα ελληνικά ληξιαρχεία και στους τηλεφωνικούς καταλόγους, και μας πείθουν ότι η κοινοτυπία του «Γιώργου» είναι μάλλον προτιμότερη μπροστά στην ιδιοτυπία ορισμένων ασυνήθιστων μικρών ονομάτων που κάποιοι γονείς αποφάσισαν να δώσουν στα παιδιά τους.

Περίεργα γυναικεία ονόματα:
Ανοιξιά, Αρχοντοπούλα, Αφθονία, Βασιλοπούλα, Εκδίκηση, Ευριάνθη, Κουζίνα, Κουκίτσα, Κορτέσα, Μαίτσα, Μελάνα, Παναίλα, Πανσούλα, Πειροκρήτη, Πληξούρα, Τερφονία, Τζιβαγιέρα, Φυντιανή, Φωστήρα, Χελώνα, Χρυστάλλα, Ωραιοζήλη

Περίεργα αντρικά ονόματα:
Χρυσογόνης, Βερόνης, Ακριβός, Παραδείσης, Δερπούλης, Κανακάρης, Ντοκλής Ευμορφούλης, Δημοκράτης, Παλικάρης, Συνάναρχος, Δρακουλάκος

Από τα αποτελέσματα, τα οποία μπορείτε να δείτε αναλυτικά μέσω του σχολικού ηλεκτρονικού δικτύου παραθέτουμε τα πλέον ασυνήθιστα:
Αγαθάγγελος, Αγοραστός, Αετιδεύς, Αετός, Ακριβός, Αλκαίος, Αμύντας, Αναγνώστης, Ανακρέων, Ανανίας, Ανδρόφιλος, Αννίβας, Αξιώτης, Αριστόνους, Ασκληπιός, Αστέρης, Αφεντούλης, Βαλσάμης, Βενιζέλος, Βίας, Βικέντιος, Βιτώριος, Βόρις, Βρεττός, Γαϊτάνος, Γάσπαρης, Γεβράσιος, Γεωργογιάννης, Γιάγκος, Γιασεμής, Γκολφίνος, Γλύμης, Γλυνός, Δράκος, Ελισσαίος, Ελπιδοφόρος, Επιφάνιος, Ερμοκράτης, Ευθύφρων, Ευρήλιος, Ζευς, Ήλιος, Ιδομενεύς, Ιωνάθαν, Κάδμος, Κροίσος, Λιβέρης, Μαργαρίτης, Μητροφάνης, Μικέλης, Μπατίστας, Ναούμ, Νείλος, Νεοπτόλεμος, Νικήστρατος, Νικοκλής, Ουμβέρτος, Παϊσιος, Ποθητός, Πολύβιος, Ρηγίνος, Σκεύος, Σταμέλος, Σωσίπατρος, Ταΰγετος, Τζάκος, Τισσαφέρνης, Ψαραντώνης

Ο τηλεφωνικός κατάλογος μίλησε:

Παρακάτω συγκεντρώνονται ονόματα αλλά και επίθετα που βρέθηκαν σε τηλεφωνικούς καταλόγους και δημιουργούν μάλλον… αξιοσημειώτους συνδυασμούς:
Ακίνδυνος Αλβανός, Σεραφείμ Μπουφές, Σουλτάνα Κουτσουκλανιότογλου, Τίμιος Τέλειος, Κάρολος Φρίκης, Βρασίδας Βρυκόλακας, Ιππουργός Ξυπόλυτος, Κροίση Πετρελαίου, Πέτσας Καλοψημένος, Αριστομένης Φάλαινας, Ολυμπία Φάρσαλα, Ολυμπία Τρίκαλα, Σεβαστή Φέτα, Πύργος Ηλίας, Κλεοπάτρα Κοκαλιάρογλου, Περσεφόνη Τρομπέτα, Λητώ Βρακάκη, Ευλογέτα Τσουτσούνη, Πόθος Καρπός, Λέλα Τρέλα, Ζήσης Γεράσης, Αντωνία Χατζηρούφα, Αριστοτέλης Ξεσφυγγούλης, Ηλίας Σφίγγης, Αριστοκράτης Ξεσφίγγης, Ελπιδοφόρος Προσπαθόπουλος, Φανούριος Μπινές, Ακριβή Γουρούνα, Ροδόλφος Παπιομύτογλου, Άννα Γούλα, Χαριτωμένη Ταράτσα, Αμανάτιος Βελόνας, Αριστοτέλης Βερίκοκος, Σαριμπάλα Ζωγραφίνα, Παγώνα Σίγουρα, Αρσινόη Σουβλάκη, Ανθούλα Καπνιστή, Παρασκευή Μεσημέρη , Παρθένα Τσιμπούκα, Μάρτης Απρίλης, Ζαμπέτα Φέτα, Βούτα Κασσιανή, Παρθένα Γαμίδου, Ροδάμανθυς Φουκαράς, Διαλεχτή Κατσίκα, Γουλιέλμος Στέλιος

 

Πηγή: newsbomb

Αν και δεν υπάρχει σωστό ή λάθος, ούτε μπορεί να επιχειρηματολογήσει κανείς στην προτίμηση κάποιου έναντι κάποιου άλλου, το σίγουρο είναι πως πολύ πιο δύσκολα θα λησμονήσει κανείς τον κ. Βόγκα απ’ ότι τον κ. Παπαδόπουλο.

Eίναι αλήθεια πως η ελληνική ονοματοδοσία παρουσιάζεται συχνά ιδιαιτέρως ευφάνταστη με νονούς και νονές να κάνουν «αφωνία» στο event της κολυμπήθρας όντας τις περισσότερες φορές απρόθυμοι να απαντήσουν στην ερώτηση «και το όνομα αυτού;», την ώρα μάλιστα που οι γονείς περιχαρείς κορδώνονται που πρωτοτύπησαν.

Βέβαια επί ελληνικού εδάφους, στις υψηλότερες θέσεις των charts πρωτοτυπίας δεν κατατάσσονται μόνο τα ονόματα.

Αμείωτο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα επώνυμα παρόλο που η επιλογή τους δεν βρίσκεται στη διακριτική μας ευχέρεια.

Για την περίπτωση των επωνύμων, επιστημονικές μελέτες αποδεικνύουν πως εκφράζουν εντοπιότητα, παρέχοντας στοιχεία για την γεωγραφική καταγωγή του καθενός μας, ή ακόμα και επαγγελματική κατάρτιση του προκατόχου συγγενή μας… αν κατηγοριοποιηθούν με βάσει τις εικόνες που φέρνουν στο νου κατά το άκουσμά τους, το αποτέλεσμα έχει σίγουρα πλάκα.

Ο κήπος της Εδέμ

Σε αυτή την κατηγορία κατατάσσονται τα: Τριαντάφυλλος, Γαρύφαλλος, Κηπουρός, Δάφνης, Περιβολάρης, Κρεμμύδας, Πεπόνης, Καρπούζης, Καρύδης, Ραπανάκης, Τσουκνίδας, Νεράντζης, Βερυκοκκάκης, Βερύκοκκος, Λόλας, Πατάτας, Λουλούδης, Παπαρούνας, Πυπεργιάς.

Επαγγελματικός προσανατολισμός

Πολλά από τα επώνυμα της κατηγορίας αυτής μάλιστα έχουν απασχολήσει κατά διαστήματα έντονα την επικαιρότητα… Παπουτσής, Κορδόνης, Ράπτης, Αλευράς, Κουλούρης, Ψύχας, Πήττας, Βαμβακάς, Γανωτής, Γεμιτζής, Μπαλτάς, Μπαχάρης, Μποτάκης, Φούρναρης, Χαλβατζής, Σαμαράς.

Με μουσική χροιά

Σε αυτή την κατηγορία συναντώνται ο κ. Κονσόλας αλλά και ο κ. Τρομπέτας.

Τα dangerous

Έχουν μια επικίνδυνη χροιά… Φυτίλης, Λεπίδας, Σπαθής, Πλαταράς, Αγκαθίδου, Δράκος, Καραμπίνας με αποκορύφωμα τον κ. Κόλυβα

Επιστροφή στη φύση

Εδώ συναντάμε τον κ. Λαγό,τον κ. Βοσκό, τον κ. Κατσίκη, τον κ. Ποντίκη, τον κ. Μόσχο, τον κ. Γάτη, τον κ. Κουνέλη, τον κ. Λύκο αλλά και τον κ. Ακρίδα.

Τα πτηνά

Εκτός από τον κ.Πουλή και τον «υποκοριστικό» του, κ. Πουλάκη, συναντώνται επίσης ο κ. Παγώνης, ο κ. Περιστέρης, ο κ. Περιστεράκης, ο κ. Αϊδόνης, ο κ. Κοτούλας, ο κ. Κόρακας, ο κ. Πετειναράκης, ο κ. Κοκορόπουλος καθώς και ο κ. Γκιόνης.

Τα θαλασσινά

Με ηγέτες των Ψαρά και τον Ψαράκη στην κατηγορία αυτή κατατάσσονται επίσης ο κ. Κάβουρας, ο κ. Πέρκας, ο κ. Καβουράκης, ο κ. Χαβιάρης, και ο κ. Καλαμάρης (διάσημος φίλος του Μπομπ του Σφουγγαράκι). Εδώ θα μπορούσε να προστεθεί και ο κ. Καράβης.

Οι πολύτιμοι λίθοι

Αν και θα μπορούσαμε δεν θα προβούμε σε κοστολόγηση όσον αφορά την αξία του καθενός, απλά θα αναφέρουμε όσους εξ αυτών συναντούνται και σε επίθετο. Ο κ. Μαλαματένιος, ο κ. Ακριβούλης και φυσικά ο κ. Ακριβός, ο κ. Μάλαμας, ο κ. Λίρας, ο κ. Ζαφείρης, ο κ. Διαμάντης, ο κ. Αργυρός, ο κ. Χρυσός. Outsider στην κατηγορία ο κ. Βέρρας, ο οποίος εύκολα συνδυάζεται με τον κ. Γαμβρό.

Τα αθυρόστομα

Ο κ. Τσούλος, ο κ. Πούλος, ο κ. Πίπας, ο κ. Τσιμπούκης, καθώς και ο κ. Τσιπουκάκης, ο κ. Ματάκιας και ο κ. Φλώρος. Επίσης εδώ θα μπορούσαν να προστεθούν και τα Κεφαλάς, αν παραποιούσαμε λίγο τον τόνο, και ίσως κι ο κ. Μπούρδας.

Ότι να ’ναι : Η εν λόγω κατηγορία κρατά τα σκήπτρα

Αράπης

Αν βασιστούμε στην λαϊκή ρήση του θυμόσοφου λαού, αχώριστος φίλος του κ. Σαπουνάκη.

Ασίκογλου

Λογικά θα χει κι αυτός το σκοπό του.

Κάργας

No further comments

Εξηνταβελόνη

Ότι κάποιος τις είχε μετρήσει και τις έβγαλε όντως 60;

Χαλακατεβάκης

Αλησμόνητο μαζί με τις υπόλοιπες ατάκες της σειράς.

Ταράτσας

Την έκανε… από κούνια κι έχει και δικαιολογία!

Μπαϊραμιτζλής

Να προσπαθείς να κάνεις check in στο εξωτερικό και να σε βάλει να το κάνεις spelling. Ομοίως και το Μπαχτζαβάντογλου αλλά και το Ατσικμπάσης.

Ζεϊμπέκης

Σίγουρα πρέπει να κάνει παρέα με τον κ. Τεκέ.

Παρτικόλας

Χωρίς λόγια

Τσολιάς

Συνδυάζεται άψογα με το Λεβέντης. Με πιθανότητες να κάνει μελλοντικά κόμμα με κληρονομικό χάρισμα.

Τύπος

Μα τι τύπος αυτός ο Τύπος.  Πήγαινε σε παρακαλώ τον σημερινό τύπο στον κ. Τύπο και άλλα τέτοια παράδοξα.

Φουκαράς

Με την λογική αίτιο – αιτιατό ταιριάζει άψογα με τον κ. Βόγκα. Αν δε, ονοματοδοτήθηκε λόγω συνήθους πρακτικής προπάππου, τότε σίγουρα δεν πέρναγε καλά, κανένας από τους δύο. Και φυσικά και οι δύο μπορούν να απευθυνθούν στον κ.Μαντήλα να κλάψουν.

Φούσκας

Λόγω συνειρμού με τη χρυσή εποχή της βιντεοκασέτας δύσκολα τον φαντάζεται κανείς λιτοδίαιτο.

Ψυχούλας

Μεγάλη καρδιά λέμε.

Ήσυχος

Θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει κανείς ως αντίθετο του κ. Βήχα.

Καμμένος

Ξεκόλλα.

Πέτσας

Πρόβειος και παραδοσιακός.

Μπουγάτσας

Εκ Θεσσαλονίκης καταγόμενος μάλλον.

Ρέντας

Ο φόβος και ο τρόμος των καζίνο και άλλων τυχερών παιγνίων.

Και φυσικά υπάρχουν κι εκείνα που παρουσιάζουν ενδιαφέρον στην θηλυκή εκδοχή τους με τα περισσότερα μάλιστα να  συνδυάζονται άψογα με θαλασσινά.

κα Τυρού

κα Ούζα

κα Ρετσίνα…

Δείτε ΕΔΩ τα πιο παράξενα ονόματα

 

Πηγή: newsbeast.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΑ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ"

Η εξέλιξη στο Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό

Τεχνολογική εξέλιξη στο Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό την περίοδο 1821-1940 ----

 

Η νάρκη ΑΡΓΟΝΑΥΤΗΣ

(Μωραΐτης).

Ναυτικό Μουσείο Ελλάδος.

ΦΩΤΟ: Κρίστυ Εμίλιο Ιωαννίδου, 
Περί Αλός perialos.blogspot.gr

Εισαγωγή---

Οι ναυτικές επιχειρήσεις είχαν καθοριστική σημασία για την ελληνική Επανάσταση. Η τελευταία δεν θα μπορούσε να επικρατήσει χωρίς τη σύμπραξη του στόλου. Οι Έλληνες ναυτικοί μετέτρεψαν τα εμπορικά πλοία τους, τα «σιτοκάραβα» όπως τα αποκάλεσε χαρακτηριστικά ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, σε πολεμικά και επιτέλεσαν έναν άθλο που άφησε έκθαμβους τους Ευρωπαίους της εποχής. Ο ελληνικός στόλος κατόρθωσε, με αιχμή του δόρατος τα ένδοξα πυρπολικά του, να επικρατήσει στη θάλασσα από την αρχή του Αγώνα και να αποκρούσει τις διαδοχικές ναυτικές εκστρατείες των Τουρκοαιγυπτίων, προκαλώντας τους μεγάλες απώλειες.

Τα επόμενα χρόνια, παρά τη βαθμιαία κάμψη της δύναμής του και τις καταστροφές στρατηγικών νησιών, συνέχισε να αποτελεί έναν ιδιαίτερα επικίνδυνο αντίπαλο. Η ιστορία του στόλου του ελεύθερου Ελληνικού Κράτους αρχίζει επί Βασιλέως Όθωνα, υπό του οποίου διορίσθηκε και πρώτος υπουργός Ναυτικών ο Ναύαρχος Κωνσταντίνος Κανάρης.

Οι σημαντικές εξελίξεις στο χώρο της επιστήμης και της τεχνολογίας σφράγισαν τον 19ο αιώνα. Στον χώρο της ναυτικής επιστήμης σημαντικά ήταν τα τεχνολογικά επιτεύγματα που είχαν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη των ναυτικών επιχειρήσεων. Στην εργασία θα γίνει μια επισκόπηση των κυριότερων τεχνολογικών επιτευγμάτων και της εφαρμογής τους στο ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό στην χρονική περίοδο 1821 -1940. Η παρουσίαση γίνεται σε ενότητες που αφορούν το σκάφος, την πρόωση, τα οπλικά και ηλεκτρονικά συστήματα. Τέλος θα γίνει αναφορά στο προσωπικό του Ελληνικού Ναυτικού, πως διαμορφώθηκε διαχρονικά η εκπαίδευσή του και πως επηρεάστηκε η εξειδίκευση του.

Σκάφος

Η χρήση του ξύλου στην κατασκευή πλοίων ήταν το κύριο υλικό στην διάρκεια της επανάστασης. Η χρήση του ξύλου για την κατασκευή μεγάλων πολεμικών πλοίων ήταν κοντά στο τέλος της περί το 1860, αν και διατηρήθηκε για αρκετά χρόνια ακόμα για μικρότερα πλοία λόγω της αβέβαιης συμπεριφοράς του σιδήρου στις βολές του πυροβολικού και λόγω της δυσκολίας πρόληψης της ρύπανσης στα σιδηρά σκάφη. Σταδιακά το ξύλο και ο σίδηρος αντικαταστάθηκαν από τον χάλυβα όταν έγινε διαθέσιμος ως αξιόπιστο υλικόμε σταθερά χαρακτηριστικά. Αρχικά ο χάλυβας είχε αντοχή 30% μεγαλύτερη από του σιδήρου αλλά είχε διπλάσιο κόστος από αυτόν.

Η χρήση του χάλυβα ως υλικού κατασκευής των πλοίων ξεκίνησε τις δεκαετίες του 1860 και 1870 αλλά ήταν προβληματική λόγω της αναξιοπιστίας της μεθόδου κατασκευής του χάλυβα. Όταν πλέον για την κατασκευή του χάλυβα άρχισε να χρησιμοποιείται η βελτιωμένη μέθοδος διεργασίας η ναυπήγηση πλοίων από χάλυβα καθιερώθηκε. Την δεκαετία του 1860 άρχισε να λαμβάνεται υπ’ όψιν και η κόπωση του πλοίου στο θαλάσσιο περιβάλλον και ξεκίνησε και ο υπολογισμός των διαστάσεων της μεταλλικής κατασκευής.

Το 1881 η Σερβία ένα εμπορικό ατμόπλοιο ήταν το πρώτο σκάφος κατασκευασμένο από χάλυβα που κατάφερε να διαπλεύσει τον Ατλαντικό σε 7 μέρες. Η εξέλιξη της ναυπηγικής από το σημείο εκείνο αναπτύχθηκε με εκθετικούς ρυθμούς έχοντας στις αρχές του 20^ου αιώνα επιτύχει την κατασκευή θωρακισμένων ατμόπλοιων (ironclads), και θωρηκτών πλοίων pre-dreadnought καιdreadnought.

Σημείο εκκίνησης για την κατασκευή ενός πλοίου ήταν ο οπλισμός που έπρεπε να φέρει ενώ ξεκινούν πλέον να χρησιμοποιούνται συστηματικά οι υπολογισμοί ευστάθειας και να γίνεται απαραίτητη η στεγανή υποδιαίρεση των πολεμικών πλοίων. Στο Θ/Κ ΑΒΕΡΩΦ που ανήκει στην κατηγορία των pre-dreadnought έγιναν όλοι οι αντίστοιχοι ναυπηγικοί υπολογισμοί για την ευστάθεια του και τις

σχετικές ναυπηγικές καμπύλες. Σημαντική βελτίωση στις κατασκευές των πολεμικών πλοίων αποτέλεσε η έλικα. Ξεκινώντας από το πλοίο Αρχιμήδης (Archimedes) το 1840, τον Μάρτιο του 1845 έγινε η περίφημη «μονομαχία» μεταξύ του HMS Rattler που είχε έλικα και του HMS Alecto που είχε πλευρικούς πτερυγιοφόρους τροχούς (paddlewheels). Η δοκιμή αυτή ήταν μία πραγματική διελκυστίνδα μεταξύ των δύο πλοίων που είχε σαν αποτέλεσμα την περιφανή νίκη του HMS Rattler που κατάφερε να ρυμουλκήσει ανάποδα τοHMS Alecto με ταχύτητα 2 κόμβων, θέτοντας έτσι τέλος στη χρήση των πλευρικών πτερυγιοφόρων τροχών. Το 1888 το πλοίο Φιλαδέλφεια ήταν το πρώτο διπλέλικο ατμόπλοιο που κατασκευάστηκε στην Γλασκώβη.

Η μεγάλη επανάσταση στις ναυτικές επιχειρήσεις έγινε με την χρήση του υποβρυχίου. Από τον 15ο αιώνα είχαν γίνει πολλές απόπειρες για κατσκευή υποβρυχίων. Το 1776 χρησιμοποιήθηκε από τον Bushnell η περίφημη χελώνα εναντίον των Άγγλων στον απελευθερωτικό αγώνα της Αμερικής. Η υποβρύχια αυτή κατασκευή ήταν χειροκίνητη και έγινε στον ποταμό Houston η πρώτη υποβρυχιακή επίθεση χωρίς όμως να προξενήσει ζημιές. Το 1800 ο περίφημος Αμερικανός βελτίωσε την κατασκευή τουBushnell και δημιούργησε το πρώτο στην ιστορία υποβρύχιο κατασκευασμένο από ξύλο και καλυμμένο με φύλλα χαλκού τον περίφημο ‘Ναυτίλο’. Παρά το γεγονός της χρήσης του ατμού εκείνη την εποχή ο ναυτίλος λειτουργούσε με χειροκίνητη στρέψη του άξονα.

Κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου της Αμερικής εμφανίστηκε το υποβρύχιο τύπου Hunley, όπου η περιστροφή της έλικας γινόταν από περισσότερους άντρες και είχε στην πλώρη του ένα μακρύ άξονα με νάρκη. Το 1875 ο John Holland παρουσίασε το πρώτο ατμοκίνητο υποβρύχιο. Υπάρχουν αναφορές ότι και ένας έλληνας εφευρέτης στο Πειραιά ονόματι Γρυπάρης κατασκεύασε ένα υποβρύχιο σκάφος που είχε κίνηση με τροχαλίες.

Φθάνοντας χρονικά στο 1878 ο Nordenfeld κατασκεύασε ένα τελειότερο σύστημα πρόωσης χρησιμοποίησε τορπίλη με μηχανικό σωλήνα, είχε πλήρωμα 4 άνδρες και δεν χρησιμοποιούσε περισκόπιο.

Το πρώτο από αυτά τα υποβρύχια αγοράστηκε από την Ελλάδα το 1886 ενώ τα δύο επόμενα από την Τουρκία στα πλαίσια του ανταγωνισμού σε εξοπλισμούς εκείνη την εποχή. Δεν υπάρχουν πληροφορίες για κάποια πολεμική δράση των παραπάνω υποβρυχίων.

Τέλος το 1900 το Holland no 2 χρησιμοποιεί κίνηση με βενζινομηχανή και ηλεκτρική πρόωση εν καταδύσει. Την ίδια εποχή ξεκινάει και η χρήση μηχανής Diesel με συσσωρευτές.

Το Ελληνικό Ναυτικό πρωτοπορεί και παραγγέλλει το 1911 στην Γαλλία (που εθεωρείτο εκείνη την εποχή πρωτοπόρος στην κατασκευή υποβρυχίων) δύο υποβρύχια το ‘Δελφίνι’ και τον ‘Ξιφία’.

Το «Δελφίνι» μάλιστα συμμετείχε στις πολεμικές επιχειρήσεις του 1912 και έκανε την πρώτη τορπιλική επίθεση. Την περίοδο 1915 το Δελφίνι και ο Ξιφίας επιχείρησαν σαν Γαλλικά υποβρύχια από τον Οκτώβριο του 1916 έως τον Ιούλιο του 1917. Όταν η Ελλάδα εισήλθε στον πόλεμο στην πλευρά των Συμμάχων, τα υποβρύχια μαζί με τον λοιπό Στόλο, συγκεντρώθηκαν εκ νέου στο Ελληνικό Ναυτικό. Το 1920 παροπλίσθηκαν.

Περισκόπιο του Υ/Β «ΔΕΛΦΙΝ». Ναυτικό Μουσείο Ελλάδος.

ΦΩΤΟ: Κρίστυ Εμίλιο Ιωαννίδου, Περί Αλός, perialos.blogspot.gr

Το 1927 η Ελλάδα άρχισε να αποκτά καινούργια υποβρύχια , για άλλη μια φορά από την Γαλλία. Το πρώτο ήταν το HSPAPANIKOLIS (Y-2), το οποίο το διαδέχτηκε το HSKATSONIS (Y-1) τον Ιανουάριο του 1928. Αργότερα, η Ελλάδα απόκτησε ακόμη τέσσερα Γαλλικά υποβρύχια, ελαφρώς πιο εξελιγμένου σχεδιασμού : τα HS PROTEUS (Y-3), HS NHREUS (Y-4), HS TRITON (Y-5) και το HS GLAYKOS(Y-6). Είναι γνωστή σε όλους η ηρωική συμμετοχή τωνΕλληνικών υποβρυχίων στην διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.

Δεν θα πρέπει να παραβλεφθεί και η δημιουργία της Ναυτικής Αεροπορικής Υπηρεσίας από τις αρχές του 20ου αιώνα. Οι πρώτες αεροπορικές μονάδες των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σχηματίστηκαν τον Ιούνιο του 1912. Στην διάρκεια των Bαλκανικών Πολέμων, το ΠΝ υπήρξε το πρώτο παγκοσμίως που χρησιμοποίησε αεροσκάφος για αναγνώριση και βομβαρδισμό του εχθρικού στόλου (1913). Η Ναυτική Αεροπορική Υπηρεσία ανασυγκροτήθηκε κατά τη διάρκεια του Ά Παγκοσμίου Πολέμου με τη συμβολή των συμμαχικών δυνάμεων και συμμετείχε σε αποστολές στο Μακεδονικό μέτωπο και στο Αιγαίο. Με τη λήξη και της Μικρασιατικής Εκστρατείας (1919-1922) ακολούθησε περίοδος ειρήνης όπου η ΝΑΥ ανασυγκροτήθηκε και αναβαθμίστηκε, ιδιαίτερα με τη δημιουργία του Κρατικού Εργοστασίου Αεροσκαφών.

Πρόωση

Στις αρχές του 19ου αιώνα ο ατμός αρχίζει να εκτοπίζει τα ιστία. Εμφανίζονται οι πρώτες παλινδρομικές μηχανές και τα πρώτα τροχήλατα πλοία, ατμόπλοια που αντί για έλικα, που δεν είχε επινοηθεί ακόμα, έφεραν στην αρχή ως μέσον πρόωσης δύο μεγάλους ατμοκίνητους τροχούς Η Καρτερία ήταν το πρώτο ατμοκίνητο πολεμικό πλοίο στην ιστορία, το οποίο χρησιμοποιήθηκε σε πολεμικές επιχειρήσεις. Κατασκευάστηκε το 1825 για λογαριασμό του επαναστατημένου κράτους. Στα πλοία αυτού του είδους υπήρχαν σημαντικά προβλήματα όσον αφορά τους διατοιχισμούς και τον χειρισμό τους κατά την διάρκεια της παραβολής.

Το 1819 το πλοίο Savannah κάνει τον διάπλου του Ατλαντικού. Το πλοίο ήταν Ιστιοφόρο με ατμομηχανές και πτερυγιοφόρους τροχούς. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι γύρισε πίσω χρησιμοποιώντας τα ιστία του. Το 1838 επετεύχθει ο Διάπλους του Ατλαντικού με χρήση ατμομηχανών (Great Western–Sirius). Θα πρέπει να αναφερθεί ότι στις παλινδρομικές ατμομηχανές απλής εκτόνωσης τα ιστία ήταν απαραίτητα ενώ στις διπλής εκτόνωσης τα ιστία χρησιμοποιούντο λόγω ανυπαρξίας ικανοποιητικού αριθμού σταθμών ανθράκευσης.

Στα χαρακτηριστικά των ατμομηχανών ήταν οι χαμηλές στροφές, η ευθεία ζεύξη με την έλικα, η απλότητα στον χειρισμό, ο χαμηλός βαθμός απόδοσης και ο περιορισμός στις δυνατότητες μεγίστης ισχύος. Έχοντας τα παραπάνω υπ’ οψη ο Charles Parsons, το 1897 επινόησε τον ατμοστρόβιλο με ταχύτητα περιστροφής 2000 RPM, απ’ ευθείας συνδεδεμένο με τις έλικες. Κατόρθωσε δε να πετύχει ταχύτητες μέχρι 34 knots. O Parsons στη συνέχεια είχε μεγάλη συνεισφορά στον σχεδιασμό του πρώτου ναυτικού μειωτήρα.

Ταυτόχρονα με τον ατμοστρόβιλο αναπτύσσονται και οι λέβητες για την παραγωγή ατμού διακρινόμενοι στους φλογαυλωτούς και υδραυλωτούς. Ταυτόχρονα το 1897 ο Rudolf Diesel ανακαλύπτει την μηχανή εσωτερικής καύσεως. Ο κινητήρας Diesel επικράτησε στα επόμενα χρόνια κυρίως λόγω της γρήγορης εξέλιξής του και του υψηλότερου βαθμού απόδοσης που τότε ήταν περίπου 26% σήμερα είναι 50%. Τέλος αρχίζει να εμφανίζεται πλέον και ηλεκτροπρόωση, αρχικά στα υποβρύχια και στην συνέχεια στα πλοία επιφανείας λόγω των σημαντικών πλεονεκτημάτων της στην ευελιξία χειρισμών και στη μείωση του βάρους της κατασκευής.

Οπλικά και ηλεκτρονικά συστήματα

Η χρήση των πυροβόλων αναφέρεται από το 1350. Στα πλοία αρχικά τα πυροβόλα ήταν σε ξύλινη βάση. Μετά την εφεύρεση της πυρίτιδας και την ανακάλυψη από τον στρατηγό του Ναπολέοντα Paixhans του Εκρηκτικού βλήματος έχουμε την χρήση των πρώτων εκρηκτικών βλημάτων στην Ναυμαχία του Ναβαρίνου (1927). Θα πρέπει δε να σημειωθεί ότι εκρηκτικά βλήματα υπήρχαν στον οπλισμό του Καρτερία. Το 1853 στον πόλεμο της Κριμαίας έγινε η καθιέρωση εκρηκτικού βλήματος. Στην συνέχεια έχουμε ένα συνεχή ανταγωνισμό μεταξύ δυνατοτήτων πυροβολικού και θωρακίσεως στην κατασκευή των πλοίων. Το 1865 στην Γαλλία εμφανίζονται τα ραβδωτά πυροβόλα με κλείστρο ακολουθούμενα από τις άκαπνες πυρίτιδες και το ταχυβόλο πυροβολικό.

Την περίοδο 1880 -1909 γίνεται αύξηση διατρητικής ικανότητος βλήματος εμφανίζεται καλύπτρα από μαλακό χάλυβα για καλύτερη διατρητικότητα.

Στο θέμα των βελτιώσεων παρατηρείται συνεχής αύξηση διαμετρημάτων για αποφυγή φθοράς. Έτσι απο διαμετρήματα 12 ιντσών (1906-1909 και στην συνέχεια 13,5 ιντσών εμφανίζονται διαμετρήματα 15 ιντσών, στα πλοία τύπου Queen Elisabeth το 1912 και τέλος οι Ιάπωνες φθάνουν τις 18 ίντσες.) Την περίοδο 1919–1939 έχουμε συνεχή βελτίωση του πυροβολικού και των περιστροφικών πύργων (υδραυλικοί / ηλεκτρικοί) πυροβολικού που έκαναν την εμφάνιση τους για πρώτη φορά το 1864.

Στα θέματα τορπιλών ο αμερικανός Fulton παρουσίασε την πρώτη απόπειρα τορπίλης με γόμωση στην πλευρά του σκάφους μέσα στο νερό. Το μεγάλο πρόβλημα ήταν η μεταφορά της.

Το 1860 ο Luppis και το αυστριακό ναυτικό παρουσίασε άκατο με διεύθυνση εξ αποστάσεως και ηλεκτρική πυροδότηση ακολουθούμενος από τον Whitehead (1866) που κατασκεύασε υποβρύχιο βλήμα αυτόνομο μετά την βολή. Βασικά προβλήματα που παρουσίαζαν οι τορπίλες εκείνη την εποχή ήταν η ρύθμιση βάθους και το πυροδοτικό μηχάνημα. Το 1880 η Ελλάς δέχεται το νέο όπλο και υπερνικάται η έλλειψη ταχύτητας με την χρήση αεροκινητήρος. Το 1897 εφαρμόζεται γυροσκόπιο από τονObry για την διεύθυνση τορπιλών και το 1930 δοκιμάστηκαν χωρίς αποτέλεσμα τορπίλες με υγρό οξυγόνο.

Ένα ακόμη βασικό πρόβλημα υπήρξε η ολίσθηση στη θάλασσα οπότε εφαρμόστηκαν οι τορπιλοσωλήνες. Πρωτοπορώντας για μια ακόμη φορά το 1912 ελληνικό τορπιλοβόλο βύθισε τουρκικό θωρακισμένο. Την περίοδο τέλος 1914-1918 αρχίζει η χρήση τορπιλών από γερμανικά υποβρύχια.

Ανακατασκευή σε πραγματικό μέγεθος της χελώνας

«Turtle» του Αμερικανού David Bushnell.

Royal Navy Submarine Museum, Gosport, UK.

ΦΩΤΟ: http://commons.wikimedia.org/

Η πρώτη προσπάθεια για νάρκη έγινε το 1776 από τονBushenell με την περίφημη χελώνα που αναφέρθηκε προηγουμένως. Το 1848 ο Himmy εφαρμόζει νάρκη που πυροδοτείται από ξηρά στην διάρκεια του πολέμου μεταξύ Δανίας Γερμανίας. Κύριος επιχειρησιακός στόχος των ναρκών ήταν η Προστασία του Κιέλου. Οι νάρκες αποτελούσαν αμυντικό όπλο μέχρι το Ρωσσοτουρκικό πόλεμο του 1877, όταν βυθίστηκε τουρκικό πλοίο. Την περίοδο 1914- 1918 κάνουν την εμφάνιση τους νάρκες με άγκυρα και το 1918 οι Αμερικανοί παρουσιάζουν νάρκες με κεραία για μεγάλα βάθη.

Είναι γνωστό ότι ο 20ός αιώνας θεωρείται ο αιώνας της ηλεκτρονικής επανάστασης. Το 1901 ο Marconi ξεκινάει την επανάσταση στις τηλεπικοινωνίες στέλνοντας το πρώτο υπερατλαντικό μήνυμα. Είναι σε όλους γνωστά τα μηνύματα που έστελνε ο ναύαρχος Π. Κουντουριώτης επιβαίνων επί του Θ/Κ Αβέρωφ μέσω ασυρμάτου στο Γενικό Επιτελείο πληροφορώντας τους για την επιτυχή έκβαση των ναυμαχιών χρησιμοποιώντας τον ασύρματο του πλοίου. Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο χρησιμοποιώντας την τεχνολογία των επικοινωνιών εμφανίζεται το ραδιογωνιόμετρο που η χρήση του δίνει την ακριβή θέση του πλοίου. Η εφεύρεση του γυροσκόπιου από τον Bohnenberg το 1810 έδωσε την ευκαιρία να παρουσιαστεί η πρώτη γυροπυξίδα από τον γερμανό μηχανικό Herman Anschutz. Ταυτόχρονα την περίοδο 1909 -1911 ο Sperry παρουσιάζει το πρώτο σύστημα αυτόματης πηδαλιούχησης με γυροσκόπια και εισάγει την νέα ναυτική γυροσκοπική πυξίδα. Το 1920 παρουσιάζεται η πρώτη λυχνία τύπου Magnetron για την ενίσχυση των μικροκυμάτων και το 1937 γίνεται η εγκατάσταση της πρώτης συσκευή radar σε πολεμικό πλοίο. Η συνέχεια είναι γνωστή όσον αφορά τα ηλεκτρονικά συστήματα, το radar και την συμβολή τους στις ναυτικές επιχειρήσεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Προσωπικό

Οι τεχνολογικές εξελίξεις για να εφαρμοστούν δεν χρειάζονται μόνο τα συστήματα αλλά και το προσωπικό που θα τα λειτουργήσει. Στα πλαίσια αυτά το Ελληνικό Ναυτικό ίδρυσε το 1845 τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, αρχικά πάνω σε πλοία και στην συνέχεια στη θέση που βρίσκεται σήμερα, για να εκπαιδεύει τους Αξιωματικούς.

Το 1879 η ανάγκη επάνδρωσης των πλοίων με προσωπικό με επαγγελματικά προσόντα δημιούργησε την Σχολή Ναυτοπαίδων και στην συνέχεια το 1924 την σχολή Σχολή Δοκίμων Υπαξιωματικών. Η τεχνολογική επανάσταση και τα νέα συστήματα στα πολεμικά πλοία είχε σαν αποτέλεσμα το 1926 να εισέλθουν οι πρώτοι Μηχανικοί Ναυτικοί Δόκιμοι και να δημιουργηθεί το σώμα των Μηχανικών Αξιωματικών. Την ίδια εποχή αλλά και συνεχόμενα από τότε δημιουργούνται νέες ειδικότητες Υπαξιωματικών ακολουθώντας κυρίως τις εξελίξεις στα ηλεκτρονικά και οπλικά συστήματα.

Στο θέμα των υποδομών το 1828 ο Καποδίστριας ίδρυσε τον πρώτο Ελληνικό ναύσταθμο στον Πόρο και ακολούθησε το 1878 το Κεντρικό Προγυμναστήριο στον Πόρο. Το 1882 πραγματοποιήθηκε η μεταφορά του ναυστάθμου στην Σαλαμίνα, αρχικά στην Φανερωμένη και μετά στην θέση Αράπη όπου είναι μέχρι σήμερα.

Συμπεράσματα

Η τεχνολογική εξέλιξη της εποχής και η εφαρμογή των τεχνολογικών νεοτερισμών στην περίοδο 1821-1940 στο ελληνικό ναυτικό παρουσιάζεται πολύ συνοπτικά στην παρούσα εισήγηση. Από την όλη ιστορική διαδρομή προκύπτει ότι το Ελληνικό Ναυτικό υπήρξε πάντοτε μπροστά στην εφαρμογή των καινοτόμων τεχνολογιών γεγονός που συνεχίζεται και στις μέρες μας με τα πρωτοπόρα βήματα του ΠΝ στις νέες τεχνολογίες και την καινοτομία. 
ΠΗΓΗ: Περί Αλός http://perialos.blogspot.gr/2015/03/1821-1940.html

 

ΕΝΔΕΙΚΤ ΙΚH ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. A History of Naval Architecture, John Fincham, Esq., Whittaker and Co., 1851.

2. Shipbuilding in Iron and Steel: A Practical Treatise, E. J.

Reed, Chief Constructor of the Navy, John Murray,1869.

3. Our Iron-Clad Ships, E. J. Reed, Chief Constructor of the Navy, John Murray, 1869.

4. A Treatise on Naval Architecture and Ship-Building, Commander Richard W. Meade USN, J. B. Lippincott & Co., 1869.

5. The Monitor and the Navy under Steam, Frank M. Bennett, Houghton Mifflin and Company, 1900.

6. The Screw Propeller and Other Competing Instruments for Marine Propulsion, A. E. Seaton, M. Council, Charles Griffin & Company, Ltd., 1909.

7. The Modern Warship, Edward L. Attwood, Cambridge University Press, 1913.

8. Structural Design of Warships, William Hovgaard, E. & F. N. Spon, Ltd., 1915.

9. War-Ships - A Text-Book on the Construction, Protection, Stability, Turning, etc., of War Vessels, Edward L. Attwood, Longmans, Green and Co., 1917.

10. Steam Engines, E. M. Shealy, McGraw-Hill Book Company Inc., 1919.

11. Marine Propellers, S. W. Barnaby, E. & F. N. Spon, Ltd., 1921.

12. Τεχνική του Πλοίου, Τόμος Πρώτος, Ναυπηγία, Βασ. Ε. Φραγκούλη, 1966.

13. Τεχνική του Πλοίου, Τόμος Δεύτερος, Ναυτικαί Μηχαναί, Βασ. Ε. Φραγκούλη, 1967.

14. Τεχνική του Πλοίου, Τόμος Τρίτος, Λέβητες, Βασ. Ε. Φραγκούλη, 1968.

15. Conway’s All the World’s Fighting Ships 1860-1905, Conway Maritime Press Ltd., 1979.

16. Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906-1921, Conway Maritime Press Ltd., 1985.

17. Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922-1946, Conway Maritime Press Ltd., 1980.

18. Τα Σύγχρονα Ναυτικά Όπλα και Οπλικά Συστήματα, Μύρωνος Θ. Ματσάκη, 1982.

19. Submarine Design and Development, Norman Friedman, Naval Institute Press, 1984.

20. The Evolution of Engineering in the Royal Navy–Volume 1 : 1827-1939, Peter M. Rippon, Spellmount Ltd., 1988.

21. Submarine Warfare An Illustrated History, Antony Preston, Brown Books Ltd., 1998.

22. Τα Πλοία του Πολεμικού Ναυτικού 1829–1999, Αντιναυάρχου ε.α. Κ. Παΐζη–Παραδέλλη Π.Ν., Αστραία, 1999.

23. Shipbuilding and Ships in the Eastern Mediterranean during the 18th and 19th Centuries, Proceedings, Edited by Kostas A. Damianidis, 1999.

24. Warships–From the Galley to the Present Day, Angus Konstam, Leo Marriot, George Grant, Gramercy Books, 2001.

25. Birth of the Battleship–British Capital Ship Design 1870-1881, John Beeler, Caxton Editions, 2003.

26. Warrior to Dreadnought–Warship Development 1860-1905, D. K. Brown, Caxton Editions, 2003.

27. Ships and Science–The Birth of Naval Architecture in the Scientific Revolution 1600-1800, Larrie D. Ferreiro, The MIT Press, 2007.

Δρ. Νικήτας Νικητάκος

Καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου,

Τμήμα Ναυτιλίας & Επιχειρηματικών Υπηρεσιών Χίου

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Περίπλους της Ναυτικής Ιστορίας»,

τεύχος 77, σελ. 11, ΟΚΤ.- ΔΕΚ. 2011, Ναυτικό Μουσείο Ελλάδος.

Αναδημοσίευση στο Περί Αλός με την έγκριση του ΝΜΕ

Περί Αλός

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η εξέλιξη στο Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό"

Ο πρώτος εορτασμός της 25ης Μαρτίου στην Ελλαδα.

Η 25η Μαρτίου καθιερώθηκε ως εθνική εορτή της χώρας μας στις 15 Μαρτίου 1838, με διάταγμα του βασιλιά Όθωνα, που εκτελούσε παράλληλα και τα καθήκοντα του πρωθυπουργού εκείνη την περίοδο. Η πρόταση του Γραμματέα της Επικρατείας (Υπουργού) επί των Εκκλησιαστικών και της Δημόσιας Παιδείας, Γεωργίου Γλαράκη (ηγετικού στελέχους του κόμματος των Ναπαίων ή Ρωσικού Κόμματος), έγινε αμέσως δεκτή από τον Όθωνα, που την είδε και ως μία ευκαιρία να αυξήσει τη δημοτικότητά του.

Στο βασιλικό διάταγμα αναφέρεται μεταξύ άλλων: 

...Θεωρήσαντες ότι η ημέρα της 25ης Μαρτίου είναι λαμπρά και καθ’ αυτήν εις πάντα Έλληνα δια την εν αυτή τελουμένην εορτήν του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, είναι προσέτι λαμπρά και χαρμόσυνος δια την κατ’ αυτήν την ημέραν έναρξιν του περί της ανεξαρτησίας αγώνος του ελληνικού Έθνους, καθιερούμεν την ημέραν ταύτην εις το διηνεκές ως ημέραν εθνικής εορτής.

Ο πρώτος εορτασμός της εθνικής επετείου έγινε λίγες ημέρες αργότερα, σύμφωνα με το πρόγραμμα που κυκλοφόρησε στις 18 Μαρτίου. Οι 21 κανονιοβολισμοί το σούρουπο της παραμονής ήταν το προανάκρουσμα. Με την ανατολή του ήλιου ρίφθηκαν εκ νέου 21 κανονιοβολισμοί, ενώ μία μπάντα, που γυρνούσε στους δρόμους της Αθήνας, υπενθύμιζε στους κατοίκους της πρωτεύουσας τη μεγάλη ημέρα.

Στις 8 το πρωί, στρατιωτικά τμήματα παρατάχθηκαν στους δρόμους μεταξύ των των Ανακτόρων (σημερινό κτίριο της Βουλής) και της εκκλησίας της Αγίας Ειρήνης (επί της οδού Αιόλου), όπου θα τελούνταν η επίσημη δοξολογία. Μία ώρα αργότερα, ο Όθωνας και η Αμαλία, ντυμένοι με παραδοσιακές ενδυμασίες, έφθασαν με άμαξα στον καθεδρικό ναό της Αθήνας, επευφημούμενοι από το πλήθος, που είχε συρρεύσει από κάθε γωνιά της Αττικής. Στη δοξολογία παρέστησαν οι αρχές της πόλης, εκπρόσωποι των συντεχνιών και μέλη του διπλωματικού σώματος. Το τέλος της δοξολογίας σήμαναν 21 κανονιοβολισμοί και οι βασιλείς υπό τις συνεχείς επευφημίες του πλήθους πήραν το δρόμο της επιστροφής για το παλάτι.

Το ραντεβού του κόσμου δόθηκε στην Πλατεία του Παλατιού (σήμερα η ευρύτερη περιοχή της πλατείας Συντάγματος), όπου ο Δήμος Αθηναίων είχε στήσει ένα τρόπαιο και γύρω του στήθηκε ένα τρικούβερτο γλέντι μέχρι πρωίας, όπως έγραψαν οι εφημερίδες της εποχής.

Την παράσταση έκλεψε μία ηλικιωμένη κυρία, ονόματι Λέκκα, η οποία θέλησε να σύρει πρώτη το χορό «Σταματήσατε, παιδιά μου, εις εμέ ανήκει ν’ αρχίσω τον χορό, διότι εις αυτό το έδαφος πρόσφερα δύω ανδρείους αδελφούς και τον μοναχόν υιό μου». Της επετράπη να σύρει το χορό, παρότι γυναίκα, «και με δάκρυα στα όμματα συνεχόρευε και συναγάλλετο με τους Έλληνας» (προφανώς ήταν Αρβανίτισσα). Η εικόνα αυτή έκανε μεγάλη εντύπωση στην παρευρισκόμενη γερμανίδα Γιούλια φον Νόρντενπφλιχτ (κυρία επί των τιμών της βασίλισσας Αμαλίας), η οποία δεν δίστασε να την παρομοιάσει με αρχαία Σπαρτιάτισσα.

Όλη την ημέρα η Αθήνα ήταν ένα πανηγύρι, σύμφωνα με τον Τύπο. Το βράδυ φωταγωγήθηκαν με φανούς η Ακρόπολη, τα δημόσια κτίρια, αλλά και πολλά σπίτια. Μεγάλη εντύπωση στους Αθηναίους έκανε ο σχηματισμός ενός μεγάλου φωτεινού σταυρού σε μια πλευρά του Λυκαβηττού.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/913#ixzz3VNikVs8x

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο πρώτος εορτασμός της 25ης Μαρτίου στην Ελλαδα."

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ

Η επανάσταση του 1821 και οι πρώτες προσπάθειες συγκροτήσεως Τακτικού Στρατού----

Η ιδέα, αλλά και η ανάγκη, συγκροτήσεως Τακτικού Στρατού, δημιουργήθηκε αμέσως μετά την κήρυξη της Ελληνικής Επαναστάσεως το 1821.----

Μέχρι τότε ο αγώνας διεξαγόταν από άτακτα σώματα, συγκροτημένα στην πλειονότητά τους από αφοσιωμένους στην ιδέα της ελευθερίας πατριώτες, που στερούνταν στρατιωτικής εκπαιδεύσεως και πειθαρχίας και δύσκολα μπορούσαν να συνεργαστούν για τον κοινό σκοπό. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος, που παρά τις αρχικές σημαντικές πολεμικές επιτυχίες τους, ώθησαν τις επαναστατικές αρχές και κυβερνήσεις προς τη βαθμιαία οργάνωση Τακτικού Στρατού. Στην προσπάθεια αυτή μεγάλη βοήθεια προσέφεραν οι ελληνικής καταγωγής αξιωματικοί, που υπηρετούσαν σε διάφορους ευρωπαϊκούς στρατούς, καθώς και πολλοί ξένοι στρατιωτικοί, οι οποίοι ήρθαν εθελοντικά στην Ελλάδα, για να συμμετάσχουν στην απελευθέρωσή της.

Το πρώτο ελληνικό τακτικό σώμα συγκροτήθηκε από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, στις 3 Μαρτίου 1821, στο Ιάσιο της Μολδαβίας με την ονομασία «Ιερός Λόχος». Τον Ιούνιο του 1821 έφτασε στην Πελοπόννησο ο Δημήτριος Υψηλάντης με μια μικρή ομάδα ομογενών και φιλελλήνων και αμέσως άρχισε, κατά το πρότυπο του αδελφού του Αλεξάνδρου, να συγκροτεί στην Καλαμάτα ένα τακτικό σώμα, με σκοπό να συμμετάσχει στον Αγώνα. Στις 9 Ιανουαρίου 1822 συνήλθε στην Επίδαυρο η Α΄ Εθνική Συνέλευση, η οποία δύο μήνες αργότερα εξέλεξε ως πρόεδρο της πρώτης Ελληνικής Κυβερνήσεως τον αγωνιστή της Επαναστάσεως και πολιτικό Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο.

Ο Μαυροκορδάτος, θεωρώντας αναγκαία την οργάνωση Τακτικού Στρατού, πρότεινε στο Βουλευτικό Σχέδιο Νόμου «Περί Οργανώσεως του Στρατού». Το σχέδιο αυτό ψηφίστηκε την 1η Απριλίου 1822 και αποτέλεσε τη βάση όλης της μετέπειτα στρατιωτικής νομοθεσίας. Ειδικότερα, με το νόμο αυτό θεσπιζόταν η σύσταση Τακτικού Στρατού, ο οποίος θα αποτελούνταν από βαρύ και ελαφρό πεζικό, βαρύ και ελαφρό ιππικό, πυροβολικό πολιορκίας και πεδινό, καθώς και ένα τμήμα μηχανικού. Συστήθηκαν δηλαδή τα πρώτα Όπλα στον υπό συγκρότηση Ελληνικό Στρατό, δηλαδή του Πεζικού, Ιππικού, Πυροβολικού και Μηχανικού.

Σύμφωνα με τα παραπάνω, τον Απρίλιο του 1822 συγκροτήθηκε το πρώτο σύνταγμα Πεζικού με διοικητή τον Ιταλό Συνταγματάρχη Pietro Tarella (Ταρέλλα). Το Πυροβολικό συγκροτήθηκε από το τμήμα των δύο πυροβόλων του Συνταγματάρχη Βουτιέ. Καθώς όμως η Κυβέρνηση αδυνατούσε να διαθέσει τα απαραίτητα για τη συντήρησή του μέσα, το σύνταγμα διατηρήθηκε για λίγο καιρό συντηρούμενο από επιτόπιους πόρους και στη συνέχεια αυτοδιαλύθηκε. Οι άνδρες του, μετά από την εξέλιξη αυτή, εντάχθηκαν στα άτακτα σώματα. Σε όλη τη διάρκεια του έτους 1823, δεν έγινε δυνατή η ανασυγκρότηση του Τακτικού Στρατού, για καθαρά οικονομικούς λόγους. Μόνο τον Ιούλιο του 1824, με τη συνομολόγηση δανείου από την Αγγλία, ξεπεράστηκαν τα εμπόδια και η Κυβέρνηση προέβη στην ανασύσταση του Τακτικού Στρατού.

Γράφτηκε από τον/την gnikitas

http://defencenews.gr/index.php/ethiniki-amina-2/1463-i-epanastasi-tou-1821-kai-oi-protes-prospatheies-sygkrotiseos-taktikoy-stratoy

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ"

Ολος ο κόσμος δομείται θεμελιακά από τέσσερα βασικά στοιχεία

Τα τέσσερα στοιχεία στην αρχαία Ελληνική φιλοσοφία----Σύμφωνα με την οντολογική θεωρία των τεσσάρων στοιχείων όλος ο κόσμος δομείται θεμελιακά από τέσσερα βασικά στοιχεία.-----Από αυτά, τις αλληλεπιδράσεις και τις αναμείξεις τους οικοδομούνται όλα τα υλικά και άϋλα, ορατά και αόρατα αντικείμενα του Σύμπαντος. Τα τέσσερα στοιχεία έχουν τα εξής ονόματα:--

Φωτιά--

Αέρας--

Νερό--

Γη--

Οι όροι παραπέμπουν στις αντίστοιχες φυσικές έννοιες της φωτιάς, των αερίων, του νερού και του εδάφους, λόγω παρεμφερών ιδιοτήτων, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για υποτιθέμενα οντολογικά θεμέλια συστατικά της φύσης και όχι για τις γνωστές έννοιες της καθημερινότητας.
Η μεταφυσική θεωρία των τεσσάρων στοιχείων βρίσκεται στον πυρήνα της ελληνικής φιλοσοφίας και οι περισσότεροι φιλόσοφοι ασχολούνταν με αυτά.
Ωστόσο δεν συμφωνούσαν μεταξύ τους για το αν και ποιο στοιχείο είναι το βασικότερο και πλέον πρωταρχικό στη δημιουργία του κόσμου. Ο Θαλής ο Μιλήσιος (624-546 π.Χ.) υποστήριζε την άποψη, ότι τα υλικά σώματα αποτελούνται από το βασικό υλικό που είναι το νερό.
Ο Αναξιμένης (585-525 π.Χ.) αντίθετα υποστήριζε ότι το βασικό υλικό είναι ο αέρας, και ότι τα άλλα δύο στοιχεία, το νερό και η γη αποτελούνται από συμπυκνωμένο αέρα. Ο Ηράκλειτος από την πλευρά του υποστήριζε ότι η φωτιά είναι το βασικό στοιχείο.
Ο Πυθαγόρας δίδασκε ότι τα τέσσαρα στοιχεία αποτελούν μία Τετρακτύ αντιστοιχίζοντας την φωτιά προς τη μονάδα, τον αέρα προς τη δυάδα, το νερό προς την τριάδα και τη γη προς την τετράδα, όπως μας αναφέρει ο Ιάμβλιχος.
Ο Εμπεδοκλής θεωρούσε ότι και τα τέσσερα στοιχεία είναι βασικά, και ότι το κάθε στοιχείο έχει βασικές ιδιότητες, έτσι ώστε από την σύνθεση των τεσσάρων αυτών στοιχείων να σχηματίζονται όλα τα υπόλοιπα υλικά.
Αργότερα, ο Πλάτωνας (περ. 428-347 π.Χ.) πρόσθεσε τον Αιθέρα και όρισε για κάθε στοιχείο ένα γεωμετρικό στερεό θέσεις που στην ουσία διδάσκονταν από τους Πυθαγόρειους:

• το τετράεδρο για την φωτιά,
• το εξάεδρο για την γη,
• το οκτάεδρο για τον αέρα,
• το δωδεκάεδρο για τον αιθέρα,
• και το εικοσάεδρο για το νερό.

Ο Θέων ο Σμυρναίος μάλιστα αναφέρει τα τέσσερα στοιχεία να αποτελούν την τέταρτη κατά σειρά τετρακτύν στο σύνολο των ένδεκα τετρακτύων που όπως υποστήριζε υπάρχουν στον κόσμο.
Ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.) καθόρισε τις ιδιότητες των τεσσάρων στοιχείων (κρύο/ζέστη, ξηρό/υγρό) και έδωσε στον αιθέρα την υπόσταση του «πνεύματος» των υπόλοιπων τεσσάρων στοιχείων:
Ζεστό Κρύο
Ξηρό φωτιά Γη
Υγρό αέρας νερό

Οι στωικοί εξέλιξαν την θεωρία αυτή περισσότερο και υποστήριξαν ότι το «πνεύμα» είναι μείγμα της φωτιάς και του αέρα. Γιαυτό και τα δύο αυτά στοιχεία θεωρήθηκαν «πνευματικά» ή «ενεργά», ενώ τα υπόλοιπα δύο στοιχεία, η γη και το νερό θεωρήθηκαν «αδρανή».
Από κει και ύστερα η θεωρία διαδόθηκε και έγινε αποδεκτή, παραμένοντας όπως ήταν και επικράτησε για πολλούς αιώνες, μέχρι τον μεσαίωνα. Και σήμερα όμως συνεχίζει να είναι έδαφος μελέτης της φιλοσοφίας τουλάχιστον για εκείνους που ασχολούνται με την Ελληνική φιλοσοφία, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, των Πυθαγορείων, αλλά και τον εσωτερισμό, τον αποκρυφισμό κ.α.
Με τις εκστρατείες του Μεγαλέξανδρου τα ελληνικά γράμματα εξαπλώθηκαν. Ο Πτολεμαίος, διάδοχος του Αλέξανδρου στην Αλεξάνδρεια, έκτισε έναν ναό γραμμάτων για τις μούσες, το «Μουσείο», ένα ίδρυμα που σήμερα θα το λέγανε Πανεπιστήμιο.
Το Μουσείο αυτό, στο οποίο υπήρχε η περίφημη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, έγινε φημισμένο κέντρο μόρφωσης και γραμμάτων. Στον τόπο αυτό συνδυάστηκε η ελληνική φιλοσοφία με τις αιγυπτιακές γνώσεις περί της εφαρμογής της χημείας.
Στην αρχαία Αίγυπτο η εφαρμογή της χημείας είχε καθαρά θρησκευτικό υπόβαθρο (π.χ. ταρίχευση των φαραώ), πράγμα που επηρέασε την ροή της θεωρίας των τεσσάρων στοιχείων.
Αφενός η θεωρία αυτή πήρε ένα είδος θεολογικού χαρακτήρα, αφετέρου η θεωρία έγινε «εσωτερική», δηλαδή «μυστική» και άρχισε να γίνεται επίτηδες ακατανόητη για τους μη μυημένους.
Όταν οι Άραβες το 641 μ.Χ. κατέλαβαν την Αίγυπτο, θεσπίστηκαν την θεωρία των τεσσάρων στοιχείων και άρχισαν να την μελετούν με ενδιαφέρον. Τον τομέα αυτόν τον ονόμασαν «Αλ-Κιμία», δηλαδή «χημεία».
Όταν οι Ευρωπαίοι με τις σταυροφορίες του 12ου και 13ου αιώνα ήρθαν σε επαφή με τους Άραβες, η αλχημεία μεταδόθηκε και στην Ευρώπη, όπου οι λεγόμενοι αλχημιστές την μελέτησαν και την επεξεργάστηκαν με ενδιαφέρον.
Ο Παράκελσος τον 16ο αι. εξέφρασε την πεποίθηση, ότι τα τέσσερα στοιχεία έχουν σχέση με τα στοιχειακά, που τα διαχώρισε σε στοιχειακά της γης, του νερού, του αέρα και της φωτιάς.
Επίσης η θεωρία των τεσσάρων στοιχείων θεσπίστηκε και από τους αστρολόγους, οι οποίοι κατέταξαν τα ζώδια σύμφωνα με τα τέσσερα στοιχεία. Συνολικά έχουμε λοιπόν τις εξής σχέσεις μεταξύ των τεσσάρων στοιχείων και των διαφόρων

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr  

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ολος ο κόσμος δομείται θεμελιακά από τέσσερα βασικά στοιχεία"