Το Μουσείο και η βαρβαρότητα

Του Νίκου Λυγερού
Όσοι φοβούνται ότι η επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα θα αποτελέσει ένα δεδικασμένο για όλα τα Μουσεία του κόσμου, έχουν δίκιο και καλά κάνουν που φοβούνται γιατί δεν πρόκειται ο πολιτισμός μας ν' αφήσει τη βαρβαρότητα να συνεχίζει τις απαράδεκτες πράξεις του. Τα γλυπτά του Παρθενώνα δεν προσφέρθηκαν, ούτε πουλήθηκαν, αλλά ακρωτηριάστηκαν και αρπάχθηκαν από τον ίδιο τον ναό τους από το φυσικό τους χώρο και την ιστορία τους. Έτσι κάθε βάρβαρος που έκανε το ίδιο πράγμα σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου να φοβάται με τον ίδιο τρόπο, γιατί δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία και υπάρχει η δικαιολογία των ανθρώπων που δεν ξεχνά τις αδικίες. Ο φόβος μερικών έχει ενισχυθεί λόγω της ύπαρξης δικηγόρων που είναι ξεκάθαρα αποτελεσματικοί σε αυτόν τον τομέα, όπως το απέδειξαν με άλλη υπόθεση επιστροφής αντικειμένων ανθρωπινής αξίας στην Αυστραλία, ενώ βρίσκονταν στην Αγγλία. Πιο συγκεκριμένα το δικηγορικό γραφείο κατάφερε να επιστραφούν οι σωροί Αβοριγίνων της Τασμανίας από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Λονδίνο στην Αυστραλία. Και αυτή η υπόθεση έγινε πριν μερικά χρόνια αλλά κανείς δεν μίλησε για δεδικασμένο της δικαιοσύνης ενάντια στη βαρβαρότητα. Το θέμα είναι το έξης τα γλυπτά του Παρθενώνα είναι γνωστά σε όλους. Το ίδιο και η επιστροφή που αφορά το British Museum. Έτσι αυτή η υπόθεση έχει ήδη μεγαλύτερες επιπτώσεις στο παγκόσμιο γίγνεσθαι και αυτό είναι το πρόβλημα. Στην πραγματικότητα η υπόθεση των γλυπτών δεν έχει το πρόβλημα του δεδικασμένου, αλλά είναι η αιχμή του δόρατος του δεδικασμένου. Και πρέπει όλοι όσοι είναι του Ελληνισμού να χαίρονται που δίνουμε αυτή τη μάχη όχι μόνο για μας, αλλά για όσους έχουν στην ιστορία τους ανάλογες περιπτώσεις. Διότι με αυτόν τον τρόπο ο Ελληνισμός λειτουργεί και πάλι ως παράδειγμα αντίστασης ενάντια στη βαρβαρότητα κι είναι ραγιάδες όσοι πιστεύουν ότι δεν θα γίνει τίποτα. Γιατί και στο παρελθόν κάθε φορά που ο Ελληνισμός έδινε μάχες, υπήρχαν πάντα άτομα που έλεγαν ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα γιατί ήταν εξωπραγματικό και ουτοπικό. Κι όμως ο Ελληνισμός τα κατάφερε και μάλιστα με εχθρούς πολυπληθεστέρους και πιο ισχυρούς. Για έναν απλό λόγο, η Δικαιοσύνη των ανθρώπων ή με άλλα λόγια τα δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Δεν πρέπει λοιπόν να μας φοβίζει η δυσκολία του αγώνα γιατί αυτή δίνει την αξία στον λαό που αντιστέκεται. Η Καρυάτιδα είναι μόνο η αρχή και την ακολουθούν όλα τα γλυπτά του Παρθενώνα. Ένας λευκός στρατός που παλεύει για την απελευθέρωση του από τον σκοταδισμό. Το Μουσείο της Ακρόπολης μπορεί να τον υποδεχθεί για να του προσφέρει ένα μέλλον λαμπρό. Αφού δεν θα είναι μόνο τα γλυπτά του παρελθόντος άλλα και αυτά της απελευθέρωσης. Η επιστροφή των μαρμάρων είναι μια λανθασμένη έκφραση, διότι τώρα ξέρουμε ότι πρόκειται για την απελευθέρωση ανθρώπινων γλυπτών του Ελληνισμού. Κι αυτός δεν αποδέχεται ποτέ να είναι σκλαβωμένος ας ετοιμαστούν λοιπόν αυτοί που θέλουν να μας εμποδίσουν, γιατί τους περιμένουμε ήδη.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=17357&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το Μουσείο και η βαρβαρότητα"

Αιχμαλωτίζοντας το φως!

Ενας έλληνας επιστήμονας, ο Κ. Λ. Τσακμακίδης, σκαρφίστηκε το απολύτως αδιανόητο: να αναλύσει το φως σε ουράνιο τόξο βάζοντάς το να «χορέψει πυρρίχιο» και ύστερα να το υποχρεώσει σε σημειωτόν ώσπου να «του πάρει τα στοιχεία»

Το να μετατρέψεις στιγμιαία το φως σε «στήλη άλατος», ώστε να το «διαβάσεις» σε μνήμες και κυκλώματα υπολογιστή, ήταν ως σήμερα ...αδιανόητο

17

emailεκτύπωση  

Στις επερχόμενες εκλογές Τοπικής Αυτοδιοίκησης ο αγρότης Μήτσος δήλωσε ορθά κοφτά στον μέχρι τούδε δήμαρχο ότι δεν πρόκειται να τον ξαναψηφίσει. Είναι εξοργισμένος, λέει, γιατί «ενώ έσκαψαν ούλο το δρόμο για να βάλουν οπτική ίνα, το "Γκέιμ οφ Θρόουνς" συνεχίζει να κατεβαίν' με λόξιγκα».

Ο δήμαρχος δεν είχε βέβαια τις τεχνικές γνώσεις για να του απαντήσει. Αν τις είχε, ίσως του έλεγε ότι «ένα παγκόσμιο δίκτυο οπτικών ινών αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του Διαδικτύου, όπου τα δεδομένα κυκλοφορούν με τη μορφή αστραπιαίων φωτεινών παλμών. Αλλά για τη ρύθμιση της κυκλοφορίας σε όλες τις διασταυρώσεις των οπτικών ινών χρησιμοποιούμε ακόμη τροχονόμους ηλεκτρονικούς. Δηλαδή φθάνοντας σε μια διασταύρωση ο κάθε φωτεινός παλμός μετατρέπεται σε ηλεκτρικό παλμό και ξαναμετατρέπεται σε φωτεινό παλμό μόνον όταν του δοθεί σήμα ελεύθερης διέλευσης. Η όλη διαδικασία απανωτών μετατροπών μειώνει την ταχύτητα των δεδομένων ως και 1.000 φορές. Αν σε αυτό προσθέσεις το ότι οι φωτεινοί παλμοί ξαναμετατρέπονται σε ηλεκτρικούς στο σημείο σύνδεσης της οπτικής ίνας με το χάλκινο καλώδιο που φτάνει στο σπίτι σου… να ο λόξιγκας».

Τα πλασμονικά φρένα

Για τους τακτικούς αναγνώστες του BHMAscience το ζήτημα του ελέγχου του φωτός δεν είναι πρωτόγνωρο. Εχουμε μάλιστα αναφερθεί στη σημαντική συμβολή κορυφαίων ελλήνων ερευνητών στην ανάπτυξη του αντίστοιχου νέου κλάδου της οπτοηλεκτρονικής, της πλασμονικής (Γιάννης Ιωαννόπουλος, Λευτέρης Οικονόμου, Κώστας Σουκούλης, Μιχάλης Σιγάλας, Γιώργος Ελευθεριάδης, Δημήτρης Αγγελάκης...). Πρόκειται για το μέγα στοίχημα μετεξέλιξης των ηλεκτρονικών υποδομών μας σε φωτονικές, όπου στη θέση των ηλεκτρονίων θα έχουμε φωτόνια.

Ο λόγος που επιθυμούμε διακαώς κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά απλός: Το φως ταξιδεύει με τη μεγαλύτερη ταχύτητα στο Σύμπαν: σχεδόν 300 εκατομμύρια μέτρα ανά δευτερόλεπτο εν κενώ ή 20 ταξίδια μετ' επιστροφής Γη-Σελήνη ανά δευτερόλεπτο. Αν μπορούσαμε να το χειριστούμε υπολογιστικά - άρα να ελέγχουμε πλήρως την ταχύτητά του, να το ανακατευθύνουμε και να το αναβοσβήνουμε κατά βούληση -, θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε κυκλώματα, συσκευές και υπολογιστές που θα επεξεργάζονταν δεδομένα με ασύλληπτες ταχύτητες. Αλλά για να καταφέρεις κάτι τέτοιο πρέπει να βρεις πρώτα τον τρόπο να «φρενάρεις» το φως.

Ο ρόλος των μεταϋλικών

Ο πρώτος που σχεδίασε «φωτοφρένα» ήταν ο Ρώσος Βίκτορ Βεσελάγκο το 1967: Πρότεινε τη δημιουργία σύνθετων υλικών που θα παρείχαν αρνητικό δείκτη διάθλασης, ώστε το φως που θα έπεφτε πάνω τους να... γύριζε προς τα πίσω. Αυτά τα υλικά έγιναν πραγματικότητα το 2001, με την εργασία της ερευνητικής ομάδας του Ντέιβιντ Σμιθ, στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Σαν Ντιέγκο. Ονομάστηκαν «μεταϋλικά» (metamaterials) και έγιναν το αντικείμενο του νέου κλάδου της πλασμονικής.

Την ίδια εκείνη χρονιά (2001) οι φυσικοί κατάφεραν να σταματήσουν τελείως το φως μέσα σε μεταϋλικό, αλλά μόλις για κλάσμα του δευτερολέπτου. Εκτοτε εκατοντάδες ερευνητές ανά τον κόσμο διαγωνίζονται στο ποιος θα φρενάρει περισσότερο το φως. Ωστόσο εγγενή προβλήματα στη δομή των μεταϋλικών δεν τους βοηθούσαν να πλησιάσουν αξιόπιστα τον στόχο. Η καλύτερη επίδοση σημειώθηκε το 2013, όταν ερευνητές του γερμανικού πανεπιστημίου του Darmstadt σταμάτησαν το φως παγιδεύοντάς το σε κρύσταλλο για ένα ολόκληρο λεπτό - αλλά μόνο αλλοιώνοντας κβαντικά τη σύστασή του.  

Η λειτουργία της φωτοπαγίδας: το φως μπαίνει στον κυματοδηγό από το φαρδύ στόμιο (δεξιά) και αρχίζει να φρενάρει. Φθάνοντας στο στενό άκρο (αριστερά) μπαίνει σε «σημειωτόν»


Η ποντιακή φωτοπαγίδα

Στην όλη αναζήτηση τρεις είναι οι κύριες σπαζοκεφαλιές που ταλανίζουν τους ερευνητές: Το αν η επιβράδυνση αγγίζει το πλήρες σταμάτημα των φωτονίων, το πόσο χρόνο μπορεί να διατηρηθεί το σταμάτημα και το αν είναι αυτό εφικτό υπό κανονικές συνθήκες (πίεση και θερμοκρασία δωματίου). Το να δοθεί ταυτόχρονη λύση και στις τρεις σπαζοκεφαλιές είχε αποδειχθεί ως τώρα ανέφικτο.

Ωστόσο το 2009, όταν ο Κοσμάς Τσακμακίδης παρουσίασε τη διδακτορική του διατριβή στο Πανεπιστήμιο του Surrey, οι πάντες έμειναν κατάπληκτοι από την προσέγγισή του στο ζήτημα: Ο συμπατριώτης μας σκέφθηκε τους κούφιους σωλήνες ορθογώνιας διατομής που χρησιμοποιούνται στις δορυφορικές κεραίες για τη μετάδοση και διαδρόμηση των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων - τους κυματοδηγούς (βλ. el.wikipedia.org/wiki/Κυματοδηγός).

Πρότεινε την κατασκευή κυματοδηγού από μεταϋλικό, που θα στένευε προοδευτικά. Από τη στιγμή που μια πολωμένη μαγνητικά μονοχρωματική (λευκή) φωτεινή ακτίνα θα έμπαινε στο πλατύ άκρο του κυματοδηγού θα άρχιζε να διαθλάται με αρνητικό δείκτη διάθλασης, άρα να φρενάρει προοδευτικά ώσπου να σταματήσει τελείως στο στενότερο άκρο του κυματοδηγού. Απλουστευτικά, το φως θα εξαναγκαζόταν να χορέψει «πυρρίχιο», προχωρώντας δύο βήματα μπροστά και ένα πίσω, ώσπου να παγώσει απότομα. Το προοδευτικό φρενάρισμα του φωτός σήμαινε ότι πρώτο θα σταματούσε στο ευρύ στόμιο το βραχύτερου μήκους κύμα του φωτεινού φάσματος (το μπλε χρώμα) και σταδιακά τα υπόλοιπα χρώματα, έως το μακρύτερου μήκους κύμα (το κόκκινο), που θα σταματούσε στο στενότερο άκρο. Δηλαδή ο Κοσμάς είχε σχεδιάσει μια «φωτοπαγίδα ουράνιου τόξου», που λειτουργούσε σε θερμοκρασία δωματίου.   

Η προσομοίωση έδειξε το «σημειωτόν»

Οταν μια δέσμη φωτός (λευκό στην εικόνα) φθάνει στην είσοδο της φωτοπαγίδας, τότε κάθε συχνότητα (χρώμα) της δέσμης σταματά σε διαφορετικό σημείο της διαδρομής, σχηματίζοντας ένα «αιχμαλωτισμένο ουράνιο τόξο»

Η διατριβή αυτή κέρδισε τον θαυμασμό του Διεθνούς Ινστιτούτου Φυσικών, που απένειμε σ' αυτόν (έναν μηχανικό) το πρώτο του βραβείο, και χάρισε στον Κοσμά Τσακμακίδη την υποτροφία της Royal Academy of Engineering, που τον συνόδεψε ως το Imperial College. Επακολούθησε πλήθος επιστημονικών δημοσιεύσεων σε κορυφαία περιοδικά, όπως το Nature, το Science, το Nature Materials και το Physical Review Letters. Ομως το επιστέγασμα ήλθε εφέτος, στις 25 Απριλίου 2014, όταν δημοσιεύθηκε στο Physical Review Letters η εργασία του «Completely Stopped and Dispersionless Light in Plasmonic Waveguides» (βλ. http://journals.aps.org/prl/abstract/10.1103/PhysRevLett.112.167401).

Σε αυτή την εργασία ο Τσακμακίδης και οι συνεργάτες του, υπό την εποπτεία του καθηγητή του διδακτορικού του, Ορτγουιν Χες, σχεδίασαν έναν κυματοδηγό φτιαγμένο από φύλλο πυριτίου πάχους 300 νανόμετρων, φυλακισμένο σε σάντουιτς δύο στρωμάτων οξειδίου ιριδίου και ψευδαργύρου (ΙΤΟ), πάχους 500 νανόμετρων. Το οξείδιο αυτό (ΙΤΟ) συμπεριφέρεται ως μεταϋλικό όταν πέφτει επάνω του υπέρυθρο φως συγκεκριμένης πόλωσης και το υποχρεώνει σε αρνητική διάθλαση. Ρυθμίζοντας τη γωνία πρόσπτωσης των φωτεινών παλμών, μπορεί να ελεγχθεί και το μήκος κύματος μέσα στον κυματοδηγό, ώστε να επιτευχθεί η τελική «μηδενική ταχύτητα του συνολικού φωτός». Κατά την προσομοίωση του πειράματος σε υπολογιστές η τελική αυτή ταχύτητα μετρήθηκε ως ένα «σημειωτόν» ελαχίστων πικόμετρων ανά 100x10^-15 δευτερόλεπτα (femtoseconds), δηλαδή μια επιβράδυνση της ταχύτητας του φωτός κατά 15 εκατομμύρια φορές.      

Από πλευράς συνολικής χρονικής διάρκειας του «σημειωτόν», το φαινόμενο διήρκεσε μόλις 130 femtoseconds, λόγω απώλειας φωτονίων. Αυτό το χρονικό διάστημα είναι αρκετό για κάποιες νανοφωτονικές εφαρμογές, αλλά ο Κοσμάς επιμένει πως η επέκταση του διαστήματος είναι εφικτή με την προσθήκη ενός μέσου ενίσχυσης στον κυματοδηγό.

Αγώνας για την πειραματική απόδειξη

Για την ώρα ο Κοσμάς Τσακμακίδης έχει μεταναστεύσει στο Berkeley της Καλιφόρνιας, όπου στήνει την πειραματική υλοποίηση όσων σχεδίασε και όσων ονειρεύεται, όχι πλέον μέσω προσομοιώσεων αλλά με πραγματικές πλασμονικές διατάξεις. Στην επικοινωνία μας μαζί του μας είπε χαρακτηριστικά: «Αυτόν τον καιρό επιχειρούμε, στην ομάδα του Berkeley όπου εργάζομαι, να επαληθεύσουμε και πειραματικά τη θεωρητική μας ανακάλυψη, όσο το δυνατόν γρηγορότερα - ο ανταγωνισμός με παρόμοιες ερευνητικές ομάδες του τομέα είναι σφοδρός! Η μέθοδός μας επιτρέπει μια πολύ ισχυρή αλληλεπίδραση μεταξύ φωτός και ύλης. Συνεπώς ευελπιστούμε ότι θα μας βοηθήσει στην πράξη να κατασκευάσουμε καλύτερα φωτοβολταϊκά (που θα στηρίζονται στην πιο αποτελεσματική απορρόφηση του φωτός και στη μετατροπή του σε ηλεκτρικό ρεύμα), πιο γρήγορα νανολέιζερ, πιο ακριβείς βιοαισθητήρες και - σε πιο θεμελιώδες επίπεδο - ότι θα φανεί χρήσιμη στη δημιουργία κβαντικών πυλών, για τη μελλοντική κατασκευή κβαντικών υπολογιστών που θα λειτουργούν με μεμονωμένα φωτόνια».          

Θα το περιμένουμε όλοι αυτό με ανοιχτές αγκάλες. Και σ' ανώτερα!    

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ
Η διαδρομή του φωτογητευτή

Ο 35χρονος Ελληνας Κοσμάς Τσακμακίδης που σχεδίασε τη φωτοπαγίδα


1979: Ο Κοσμάς Λαζάρου Τσακμακίδης γεννιέται στην Κομοτηνή.

2002: Αποφοιτά ως ηλεκτρολόγος μηχανικός και μηχανικός Η/Υ από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

2003 και 2009: Μεταπτυχιακό έρευνας και διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο Surrey της Βρετανίας. Η διδακτορική του διατριβή απέσπασε το πρώτο βραβείο του Διεθνούς Ινστιτούτου Φυσικών.

2008-2013: Υπότροφος της Βρετανικής Ακαδημίας Μηχανικής (RAE) στο Surrey και στο Imperial College του Λονδίνου (2011-2013).

2013-σήμερα: Μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας U. C. Berkeley.

2014: Δημοσιεύεται η πρωτοποριακή του μέθοδος «σταματήματος και ελέγχου του φωτός».

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αιχμαλωτίζοντας το φως!"

Ελληνικός σεβασμός ενάντια στη βαρβαρότητα

Του Νίκου Λυγερού
Όταν ζητάς από τους επιζώντες μιας γενοκτονίας που διήρκησε από το 1894 έως το 1923 με τον παροξυσμό του 1915, που ζουν στο Αρτσάχ, το οποίο ήταν κατεχόμενο από το 1918, λόγω σταλινικής απόφασης, από τους Αζέρους, να το αποδεχτούν ενώ το απελευθέρωσαν από το 1988, είναι πράξη βαρβαρότητας. Και είναι πράξη που είναι εναντίον της Ελλάδας και των θέσεών της. Η Ελληνο-Αρμενική Φιλία δεν είναι μόνο θεωρητική και συμβολική, αποτελεί μια αιωνόβια πραγματικότητα που δεν μπορεί να την λασπώσουν δηλώσεις και προτάσεις που είναι απαράδεκτες. Ήδη η Τουρκία και το βάρβαρο καθεστώς της προσπάθησαν να πιέσουν τους Αρμένιους βάζοντας στην ίδια ζυγαριά το θέμα του Αρτσάχ και της Γενοκτονίας για να παρατήσουν οι Αρμένιοι το ένα από τα δύο, αλλά μάταια. Κατά συνέπεια δεν είναι απλές δηλώσεις που θα τους φοβίσουν, ειδικά από άτομα που προσπάθησαν να πιέσουν και να καταπιέσουν και την Κύπρο το 2004. Όλο αυτό το πλαίσιο είναι ξεκάθαρο από την πλευρά της πατρίδας μας. Δεν είμαστε ουδέτεροι ανάμεσα στον θύτη και στο θύμα. Από την Αρχαιότητα ο Ελληνισμός προστατεύει πάντα το θύμα και ειδικά τώρα που πρόκειται για θύμα γενοκτονίας. Η υπόθεση του Αρτσάχ είναι καθαρή από την αρχή. Οι Αρμένιοι προστάτευσαν και απελευθέρωσαν τα πάτρια εδάφη τους που καταπατούσαν εδώ και δεκαετίες οι Αζέροι. Στην αρμενική απελευθέρωση χύθηκε πολύ αίμα από τους μαχητές κι από τον άμαχο πληθυσμό γιατί κανένας δεν ήθελε άλλο τον αζέρικο ζυγό. Το Αρτσάχ είναι η γη των προγόνων και κανείς δεν θέλει να την εγκαταλείψει. Εκεί βρίσκονται αρμενικά μοναστήρια και αρμενικοί τάφοι εδώ και αιώνες. Κι όσοι προσπάθησαν να καταστρέψουν εκεί κάθε πολιτιστικό στοιχείο, για να μην υπάρχει πια κανένα ίχνος αρμενικό, δεν τα κατάφεραν. Πήγαμε τρεις φορές στο Αρτσάχ και είδαμε ότι τα πράγματα είναι όλο και πιο δυναμικά. Επίσης, προσφέρει μεγάλη βοήθεια και η αρμενική διασπορά που δεν αφήνει μόνους τους τους Αρμένιους που ζουν εκεί. Το Αρτσάχ χρησιμοποίησε το σπαρτιάτικο παράδειγμα για ν’ αντισταθεί στους κατακτητές και είναι τώρα και οι μαχητές του ένα παράδειγμα αντίστασης. Και τότε στις Θερμοπύλες είχαμε ήδη εφιάλτη αλλά τα καταφέραμε οριστικά στη Σαλαμίνα. Ένας εφιάλτης σταματά μόλις ξυπνήσεις και σταματήσεις να πιστεύεις σε άσκοπα όνειρα. Κανένας δεν κατάφερε να μας πείσει να μείνουμε σκλάβοι, ειδικά όταν αρχίσαμε την απελευθέρωση. Και το ίδιο ισχύει και για τους Αρμένιους. Στον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο είπαν ότι οι ήρωες αγωνίζονται σαν τους Έλληνες. Οι ήρωες του Αρτσάχ πάλεψαν και αυτοί σαν Έλληνες, για να ζήσουν οι δικοί τους μετά τη θυσία τους, ελεύθεροι. Δεν είναι λοιπόν λόγια που θα αλλάξουν τις πράξεις των Δίκαιων. Η πατρίδα μας το ξέρει και το υποστηρίζει έμπρακτα ως Ελληνισμός που κλωτσάει τον ραγιαδισμό.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=17356&l=gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ελληνικός σεβασμός ενάντια στη βαρβαρότητα"

Βρετανοί βουλευτές Υπέρ της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα

 

 

 

 

 

Υπέρ της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο στην Αθήνα τάχθηκαν Βρετανοί βουλευτές κατά τη διάρκεια συζήτησης στη Βουλή των Κοινοτήτων την Πέμπτη.

 

Απευθυνόμενος στην ηγεσία του βρετανικού υπουργείου Πολιτισμού, ο βουλευτής των Φιλελεύθερων Δημοκρατών, Άντριου Τζορτζ, είπε ότι «η παρέλαση κλεμμένων λαφύρων στο κατά τα λοιπά εξαιρετικό Βρετανικό Μουσείο» φέρνει «ντροπή στη χώρα».

 

Ο κ. Τζορτζ ανέφερε πως «σίγουρα το Βρετανικό Μουσείο τώρα χρειάζεται να εμπλακεί εποικοδομητικά και επίσης να εμπλακεί σε μία γενναιόδωρη πράξη αναγνωρίζοντας ότι τα Γλυπτά του Παρθενώνα πρέπει να επιστραφούν στην Αθήνα».

 

Η συζήτηση υποκινήθηκε από τη μεγάλη δημοσιότητα που έλαβε και στη Βρετανία η παρουσία στην Αθήνα νομικών από το Λονδίνο, μεταξύ των οποίων η Αμάλ Αλμουντίν-Κλούνεϊ, για να συζητηθούν με την ελληνική κυβέρνηση επιλογές νομικών οδών διεκδίκησης των γλυπτών.

 

Η υφυπουργός Πολιτισμού, Χέλεν Γκραντ, είπε στους Βρετανούς βουλευτές ότι η UNESCO είναι έτοιμη να μεσολαβήσει και ότι η κυβέρνηση του Λονδίνου θα εξετάσει την πρόταση και «θα απαντήσει εν ευθέτω χρόνω».

 

Πρόσθεσε πάντως ότι τα γλυπτά «ανήκουν νομίμως» στο Βρετανικό Μουσείο, το οποίο «παρέχει πρόσβαση για όλους, δωρεάν».

 

Ο βουλευτής των Εργατικών, Τζέρεμι Κόρμπιν, υποστήριξε αντίθετα ότι τα γλυπτά έχουν κλαπεί από τον ελληνικό λαό, σημείωσε πως οι Έλληνες θέλουν πολύ την επιστροφή και ότι οι διμερείς σχέσεις θα βελτιώνονταν αν υπάρξει εποικοδομητική στάση με σκοπό την επιστροφή μερικών, αν όχι όλων των αντικειμένων.

 

Απαντώντας η κ. Γκραντ απέρριψε τη θέση ότι τα γλυπτά είναι κλεμμένα και υποστήριξε ότι υπάρχει εποικοδομητική επικοινωνία μεταξύ των δύο χωρών.

 

Σχολιάζοντας την επίσκεψη της Αμάλ Κλούνεϊ στην Αθήνα τα βρετανικά μέσα ενημέρωσης έκαναν λόγο για λάμψη Χόλυγουντ που αναμφίβολα βάζει δυναμικά στη διεθνή ατζέντα το θέμα των Γλυπτών.

 

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Βρετανοί βουλευτές Υπέρ της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα "

Η σύγχρονη κοινωνία έχει ανάγκη τα Ελληνικά!

Η σύγχρονη κοινωνία έχει ανάγκη τα Ελληνικά!

Η Ελληνική γλώσσα, «το βιολί της ανθρωπότητας», όπως την χαρακτηρίζει η Αμερικανίδα συγγραφέας, Έλεν Κέλλερ, υπήρξε ανέκαθεν το όργανο ανάπτυξης και διάδοσης του ελεύθερου πνεύματος των Ελλήνων, η «κιβωτός» που ταξίδεψε σε όλον τον κόσμο φυλάσσοντας μέσα της αλλά ταυτόχρονα μοιράζοντας απλόχερα κάθε είδους μεγαλείο…

Εκτός Ελλαδικού κράτους δίνεται τεράστιος αγώνας για την διατήρηση και εκ νέου εξάπλωση του ελεύθερου πνεύματος των Ελλήνων, μοναδικού αντίβαρου στον σκοταδισμό της παγκοσμιοποίησης.

Εντός των τειχών δυσφημείται και χλευάζεται από δήθεν «μορφωμένους»…

Οι σύγχρονοι ψευτο-προοδευτιστές εφευρίσκουν συνεχώς νέα «κόλπα», προκειμένου να προκαλέσουν ανεπανόρθωτα πλήγματα στον φορέα αυτού του πνεύματος, που δεν είναι άλλος από την ελληνική γλώσσα.

Αν μπορούσαν, μάλιστα, όχι μόνο θα την εξαφάνιζαν αλλά θα την έσβηναν παντελώς από την παγκόσμια ιστορία!

Γιατί;

Γιατί γνωρίζουν αυτό ακριβώς… Τον όρο «παγκόσμιος»!

Γιατί μόνο αυτός μπορεί να περιγράψει την πορεία της…

Γιατί η Ιατρική, η Φιλοσοφία, η Ιστορία, η Αρχαιολογία, η Φυσική, τα Μαθηματικά, οι Τέχνες και κάθε τομέας της ανθρώπινης διανόησης το αποδεικνύει, κατακλυσμένος από τον χείμαρρο των λέξεων της.

Γιατί αυτή υπήρξε η βάση όλων των υπολοίπων γλωσσών.

Και όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να την παραγκωνίσουν, να την αλλοιώσουν και να την εξαφανίσουν, πάντα θα υπάρχουν φωνές (και δυστυχώς κυρίως εκτός Ελλάδας) που θα την κρατούν ζωντανή και θα βροντοφωνάζουν την παγκόσμια εμβέλεια και συμβολή της.

Ένας εξ αυτών και ο Ελληνιστής Γάλλος Καθηγητής Αρχαίας Ελληνικής Λογοτεχνίας, στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου, διευθυντής του Ελληνικού Ινστιτούτου, τέως πρόεδρος της Διεθνούς εταιρείας της Ιστορίας της ρητορικής (International Society for the History of Rhetoric ) και ακαδημαϊκός Laurent Pernot, ο οποίος σε συνέντευξή του στην Διδάκτορα Κλασσικής Φιλολογίας, Αλεξάνδρα Δήμου για την θέση της ελληνικής παιδείας στην Ευρώπη, μεταξύ άλλων δήλωσε:

«Η Ευρώπη οφείλει ένα τεράστιο χρέος στην Ελλάδα τόσο στον χώρο της διανόησης  όσο και του πολιτισμού (…)

Είναι σαφές πως οι Ευρωπαίοι πολίτες παραμένουν συνδεδεμένοι με τα ελληνικά, αν κρίνουμε από την επιτυχία που γνωρίζουν βιβλία αφιερωμένα στην αρχαία ελληνική σκέψη ή ακόμη από την επισκεψιμότητα των αρχαιολογικών χώρων στην Ελλάδα. Υπάρχει ακόμη μία επιθυμία για τα ελληνικά στην κοινωνία της Ευρώπης.

Στην περίπτωση των χωρών την Δύσης, αυτή η δραστηριότητα περιλαμβάνει υποχρεωτικά τα ελληνικά και μάλιστα σε περίοπτη θέση.

Η Ελλάδα μας προσφέρει τις πολιτισμικές αναφορές στους τομείς της αισθητικής του ωραίου της διανόησης και της πολιτικής,  χωρίς τις οποίες οι πολίτες θα αδυνατούσαν να κατανοήσουν τον πολιτισμό μας.

Προσφέρει τις ρίζες, την παράδοση, τη μνήμη κι αυτό είναι χρήσιμο σε μια περίοδο κατά την οποία η Ευρώπη επιδιώκει όλο και περισσότερο την ένωση και τη συνεργασία των πολιτών της.

Αυτές τις ρίζες τις βλέπουμε κιόλας στο λεξιλόγιο: το ίδιο το όνομα της Ευρώπης κατ΄αρχήν είναι Ελληνικό, όπως και οι λέξεις «δημοκρατία», «πολιτική», «οικονομία», «ιστορία», «φιλοσοφία», «θέατρο», «μαθηματικά», «βιολογία» κ.τ.λ., που έχουν περάσει στις ευρωπαϊκές γλώσσες. 

Δεν είναι τυχαίο ότι οι Ευρωπαίοι χρησιμοποιούν τις ίδιες λέξεις που προέρχονται από τα Ελληνικά για να ονομάσουν τους πιο σημαντικούς τομείς στη ζωή τους.

Αυτές οι λέξεις δεν είναι απολιθώματα, αντιθέτως περιγράφουν έναν τρόπο συμβίωσης των ανθρώπων στο παρόν και το μέλλον».

Ο Laurent Pernot με το ξίφος του ακαδημαϊκού

Την ίδια στιγμή που τέτοιοι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν αφιερώσει μεγάλο μέρος της ζωής τους στην έρευνα, εξυψώνουν την ελληνική γλώσσα και μαρτυρούν την τεράστια σημασία της, χωρίς «εθνικιστικά κίνητρα» -για να προλάβουμε μερικούς-, στην Ελλάδα η ίδια αυτή γλώσσα κατακρεουργείται από δήθεν ειδήμονες, οι οποίοι προσπαθούν με κάθε αθέμιτο μέσο να την ξεριζώσουν από μέσα μας, χαρακτηρίζοντάς την ως κάτι το παλιομοδίτικο, το στριφνό και το άχρηστο.

Πρωτεργάτες, άνθρωποι άσχετοι τόσο σε θέματα παιδείας όσο και ιστορίας, οι οποίοι υποστηρίζουν (και σίγουρα όχι από αφέλεια ή ελλιπή γνώση) την αφαίρεσή της από τα σχολεία, καθώς πρόκειται, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, για γλώσσα νεκρή, που δυσκολεύει τα παιδιά και τους προκαλεί σύγχυση.

Ας δούμε ποια είναι η άποψη του καθηγητή Pernot:

«Πρέπει η δευτεροβάθμια εκπαίδευση να εξακολουθήσει να προτείνει την αρχαία ελληνική γλώσσα (…)

Και αυτό όχι για να δημιουργήσει ειδικούς φιλολόγους αλλά για να δώσει την δυνατότητα σε μαθητές που στην συνέχεια θα προσανατολιστούν σε κάθε είδους επαγγέλματα να γνωρίσουν την αρχαία Ελληνική γλώσσα και τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό.

Αυτή η επαφή με την Ελληνική αλλά και με την λατινική γλώσσα  και γενικά με τις λογοτεχνικές σπουδές είναι σημαντική για την διατήρηση του πολιτισμού στην κοινωνία μας.

Κατά καιρούς επανέρχονται προτάσεις για την κατάργηση των λατινικών και των αρχαίων Ελληνικών στην εκπαίδευση και γίνεται πάντοτε η ίδια συζήτηση: από την μία πλευρά το ωφελιμιστικό επιχείρημα, ότι πρέπει να εξαλείψουμε από τα σχολεία τα μαθήματα που υποπτευόμαστε ότι δε χρησιμεύουν και από την άλλη η δίκαιη αγανάκτηση των εκπαιδευτικών, που βλέπουν στην καθημερινή άσκηση του επαγγέλματός τους την τεράστια συνεισφορά των αρχαίων Ελληνικών και των λατινικών στους μαθητές.

Αυτή η συζήτηση προέρχεται από την ανικανότητα κατανόησης.

Για να εξέλθουμε πρέπει να ξαναγυρίσουμε στην κοινή βάση.

Για να δημιουργήσουμε μία κοινότητα φωτισμένων  και υπεύθυνων πολιτών (γιατί αυτός είναι ο σκοπός του σχολείου) δεν μπορεί να μην ρίξουμε μια ιστορική ματιά σ΄αυτά που μας ενώνουν και πρώτ΄ απ΄ όλα στην γλώσσα».

Επομένως η αρχαία Ελληνική ΔΕΝ είναι μία νεκρή γλώσσα αλλά αντιθέτως είναι απαραίτητη στην εποχή μας, καθώς συνιστά το “εισιτήριο” όλων μας στον τεράστιο αυτό πολιτισμό που συνεχίζει να “σημαδεύει” ολόκληρη την υφήλιο…

Εκτός συνόρων δίνεται μεγάλος αγώνας για την διατήρηση της γλώσσας μας από ανθρώπους, τους οποίους, όπως ήταν αναμενόμενο, το ελληνικό κράτος αφήνει παντελώς ανεκμετάλλευτους.

Ευτυχώς για εμάς, όμως, υπάρχουν τέτοιοι επιστήμονες που κρατούν άσβεστη την φλόγα του Ελληνισμού.

Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;

Να μην «μασάμε» στην προπαγάνδα των καιρών που θέλει να αφανίσει καθετί ελληνικό, αλλά αντιθέτως να ερευνάμε, αντιμετωπίζοντας κριτικά ό,τι ακούμε, γιατί μόνο έτσι θα προσεγγίσουμε την αλήθεια.

Ίσως κάποιος να νοιώσει μόνος του σε όλο αυτό..

Και το πιο πιθανό να χαρακτηριστεί γραφικός.

Αλλά ας θυμάται αυτό που είχε πει  ο Μαχάτμα Γκάντι:

«Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, μετά τους νικάς»!

Γιατί αρκεί μία σπίθα για να «θεριεύσει» η φλόγα!

Στο βίντεο που σας παραθέτει αποκλειστικά το ΠΥΓΜΗ.gr και το οποίο επιμελήθηκε η Διδάκτωρ Αλεξάνδρα Δήμου, η παγκοσμίως διακεκριμένη φιλόλογος δηλώνει ρητά και κατηγορηματικά πως οι απανταχού Ελληνιστές πρέπει να παραμείνουν σε επαγρύπνηση, ώστε να κρατήσουν ζωντανή την ελληνική γλώσσα, την οποία, όπως αναφέρει, χρειάζονται, ώστε να κατανοήσουν την κληρονομιά της χώρας τους. 

Σε αυτήν τους την προσπάθεια χρειάζονται όσο το δυνατόν περισσότερους «συνοδοιπόρους» και για τον λόγο αυτό απευθύνονται σε νέους ανθρώπους, καλώντας τους να συμβάλλουν στο δύσκολο έργο τους.

Όποιος, επομένως, επιθυμεί να ταξιδέψει στο Στρασβούργο ή σε συνεργαζόμενα με αυτό Πανεπιστήμια στην Ευρώπη ας ακολουθήσει τα παρακάτω links.

Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου: http://www.unistra.fr/index.php?id=accueil

Τμήμα φιλολογίας:                          http://www.unistra.fr/index.php?id=275
www.classicalsace.unistra.fr/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η σύγχρονη κοινωνία έχει ανάγκη τα Ελληνικά!"

Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Διαχρονικό". Βυζαντινό και Χριστιανικό μουσείο, Αθήνα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Διαχρονικό". Βυζαντινό και Χριστιανικό μουσείο, Αθήνα. "

Αρχαίο Ελληνικό σκυρόδεμα αδιαπέραστο από ραδιενέργεια!

Αρχαίο Ελληνικό σκυρόδεμα αδιαπέραστο από ραδιενέργεια!

Έχει καλλιεργηθεί η άποψη ότι οι τεχνολογικές γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων ήταν ελάχιστες και υπολείποντο κατά πολύ των επιστημονικών τους θεωριών.

Όμως ένα πλήθος ιστορικών μαρτυριών, που συστηματικά αποσιωπώνται, καταδεικνύουν το εντελώς αντίθετο.

Ακόμη και κάποια διασωθέντα μνημεία της αρχαιότητας παρουσιάζουν ως προς την τεχνολογία τους και τις ιδιότητές τους εκπληκτικά επίπεδα γνώσεως, που είναι γνωστά σε λίγους ερευνητές σήμερα.

Παράδειγμα αποτελούν οι αποδείξεις για την επιστήμη της Χημείας, ένα γνωστικό κλάδο του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού με τεχνολογικές εφαρμογές που δεν υπολείποντο σε τίποτε των σημερινών, κλάδο που εν τούτοις είναι λησμονημένος από το διεθνές ακαδημαϊκό κατεστημένο.

Ο Ιωάννης Τσαγκάρης, καθηγητής της Χημείας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, είναι απ’ τους ελάχιστους ερευνητές , που εδώ και χρόνια προσπαθεί να ανασύρει απ’ την ιστορία την θαμμένη γνώση των προγόνων μας.

Ακολουθεί η συνέντευξη που παραχώρησε ο καθηγητής κ. Τσαγκάρης στο περιοδικό “Δαυλός” που φωτίζει άγνωστες πτυχές της Χημικής επιστήμης στην αρχαία Ελλάδα, καθώς και η συνέντευξη του κ. Ευσταθιάδη του μηχανικού που έκανε την μελέτη του αρχαίου σκυροδέματος.

Τσιμέντο καλύτερο από το σημερινό στην αρχαία Ρόδο

ΕΡΩΤΗΣΗ: Κύριε Τσαγκάρη, ελάχιστα γνωρίζουμε σήμερα για τις Χημικές γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων.

Ποια είναι η κυρίαρχη άποψη που προβάλλεται σχετικά με την γέννηση αυτής της επιστήμης;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Οι περισσότεροι και σήμερα δέχονται, ότι η Χημεία έχει τις ρίζες της στην Αίγυπτο, που διέσωσαν οι Άραβες αλχημιστές και κατόπιν οι αλχημιστές του Μεσαίωνα.

Η Ελληνική συμβολή δεν ήταν καθόλου γνωστή παλαιότερα, αλλά και σήμερα δεν προβάλλεται επαρκώς.

Εκείνος που ανέδειξε την καταλυτική συνεισφορά των Ελλήνων στην γένεση αυτής της επιστήμης ήταν ο Γάλος χημικός Marcelin Berthelot γύρω στα 1888.

Ο Μπερτελώ μελέτησε αρχαία και μεσαιωνικά κείμενα καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι οι χημικές γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων ήταν μεγάλες και πέρασαν στην Αλεξάνδρεια της Ελληνιστικής εποχής.

Στην Ελλάδα συνεχιστής των απόψεων του Μπερτελώ και πρωτεργάτης της ανάδειξης της Ελλάδος ήταν ο Μιχαήλ Στεφανίδης από την Λέσβο, καθηγητής της Ιστορίας των Φυσικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Πέρα από τις ιστορικές πηγές, που ερεύνησαν αυτοί οι δύο επιστήμονες, υπάρχουν αρχαιολογικά κατάλοιπα, που να καταδεικνύουν ένα μέρος της γνώσης αυτής;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Βεβαίως. Για παράδειγμα στην Ρόδο ήκμασε η πόλη Κάμιρος, απ’ τους Ομηρικούς χρόνους μέχρι το 400 π.Χ. , όταν ο μεγάλος αρχιτέκτονας και πολεοδόμος Ιππόδαμος έκτισε την πόλη της Ρόδου και η Κάμιρος παρήκμασε.

Στην ακρόπολη λοιπόν της Καμίρου σώζεται σήμερα κτίσμα μιας μεγάλης δεξαμενής από μπετόν, χωρητικότητας 600 κυβικών μέτρων που χρονολογείται γύρω στο 500 π.Χ.

Είναι πράγματι από μπετόν με προδιαγραφές, σύσταση, ποιότητα, ποιοτική αντοχή και ελαστικότητα όμοια με τις σημερινές, σύμφωνα με εργασία του κ .Ευσταθιάδη.

Ο Ε. Ευσταθιάδης είναι ένας πολύ καλός μηχανικός – συνταξιούχος νομίζω τώρα – με μεγάλη πείρα στα μπετόν – μπετόν αρμέ, διευθυντής του Κέντρου Ερευνών Δημοσίων έργων του ΥΠΕΧΩΔΕ.

Η αξιέπαινη αυτή εργασία του έγινε το 1978, η οποία δεν αμφισβητείται πειραματικώς και αποδεικνύει ότι το μπετόν της δεξαμενής της Καμίρου είναι όμοιο και ίσως καλύτερο από το σημερινό τύπου “πόρτλαντ”.

Το εύρημα αυτό, που έχει ασφαλώς τεράστιο επιστημονικό, ιστορικό και δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, δυστυχώς δεν προεβλήθη απ’ το Ελληνικό κράτος.

Τσιμέντο του 1000 π.Χ. αδιαπέραστο από την ραδιενέργεια

ΕΡΩΤΗΣΗ : Είχατε αναφερθεί και στα μεταλλεία του Λαυρίου…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : …να σας πω και για το Λαύριο.

Το 1992 η Αμερικανίδα φυσικοχημικός Μάρθα Μπουντγουαίη έκανε μία ανακοίνωση σε συνέδριο στην Βοστώνη, στην οποία έλεγε ότι το κονίαμα της κατασκευής των επιχρίσεων των αρχαίων μεταλλευτικών δεξαμενών του Λαυρίου είναι αδιαπέραστο από την ραδιενέργεια.

Πρόκειται για ένα είδος τσιμέντου που χρησιμοποιούσαν οι Έλληνες 3000 χρόνια πριν – τουλάχιστον.

Μάλιστα η κυρία Μπουντγουαίη συνέστησε να χρησιμοποιηθεί το υλικό αυτό ως μέσο επιχρίσεως των δεξαμενών αποθήκευσης πυρηνικών αποβλήτων!

ΕΡΩΤΗΣΗ : Κύριε Τσαγκαράκη, μας αναφέρετε σπουδαία πράγματα, που όμως ελάχιστοι γνωρίζουν.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Σας είπα : Αν δεν ήταν ο Μπερτελώ και ο Στεφανίδης – θα προσθέσω και τον καθηγητή μου στο Πολυτεχνείο Προκόπη Ζαχαρία, ο οποίος και με δίδαξε τις γνώσεις αυτές – ίσως να μην γνωρίζαμε τίποτα σήμερα.

Μάλιστα ο Στεφανίδης με σειρές βιβλίων του απεδείκνυε, ότι στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν οι “χυμευταί”, κάτι αντίστοιχο των σημερινών χημικών ή χημικών μηχανικών.

Ο καθηγητής Ζαχαρίας υποστήριξε, ότι η Χημεία έπρεπε να γράφεται με υ και να αναφέρεται και ως “Χυμευτική”.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Πως το δικαιολογούσε αυτό;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Οι αρχαίοι έλεγαν, πως, για να γίνει μία χημική πράξη, έπρεπε οι ουσίες να περάσουν από την κατάσταση του “χύματος”, που ήταν η λεπτή λειοτρίβηση της ύλης, πολύ λεπτή όπως το αλεύρι, για να αναμειχθεί με άλλο “χύμα” και με την διαδικασία της μεταλλοίωσης, της μεταβολής δηλαδή, θα δώσει ένα άλλο προϊόν.

Η πράξη αυτή λεγόταν “χυμίζειν” ή ακριβέστερα “χυμεύειν” .

Αυτοί που έκαναν την εργασία αυτή, που κατεύθυναν τους εργάτες, ονομάζονταν “χυμευταί”.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Μπορείτε να μας αναφέρετε κάποια ονόματα Ελλήνων χυμευτών που διασώθηκαν;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Είναι αρκετά. Σας αναφέρω τον Θεόδωρο τον Σάμιο (6ος π.Χ. αιών), τον Γλαύκο τον Χίο (6ος – 5ος π.Χ.), τον Αρχύτα τον Ταραντίνο, που ανακάλυψε και την πρώτη πετομηχανή (αεριωθούμενο) κ.λ.π.

Πως έγινε στάχτη η Ελληνική Επιστήμη

ΕΡΩΤΗΣΗ : Γιατί δεν υπάρχουν στα αρχαία κείμενα οι λέξεις χυμευτική και χυμευτής ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Διότι τα σχετικά βιβλία κάηκαν το 323 στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.

Στην Αίγυπτο την εποχή αυτή οι Ελληνομεμφίτες είχαν αποκτήσει τεράστιο πλούτο, λόγω της ικανότητάς τους να μετατρέπουν διάφορα ευγενή μέταλλα σε χρυσό, τα οποία πούλαγαν σε υψηλές τιμές, και έτσι αποτέλεσαν απειλή για την οικονομία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Μπορούσαν δηλαδή να φτιάχνουν χρυσό;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Όχι. Ουσιαστικά πρόκειται για επιχρυσώσεις.

Τις γνώσεις αυτές τις είχαν πάρει από τους Έλληνες χυμευτάς, που με τον Μ. Αλέξανδρο έφτασαν εκεί.

Έτσι ο Διοκλητιανός διατάζει, όλα τα βιβλία που περιείχαν τις λέξεις “Χυμεία” και “Χυμευτική” να καούν, όπως και έγινε.

Τα έκαψαν και στο Σεράπειο και στην Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.

Οι στρατιώτες έμπαιναν ακόμη και σε σπίτια, όπου είχαν πληροφορίες ότι υπήρχαν τέτοια βιβλία.

Και ξέρετε πως σώθηκαν μερικά;

Κάποιοι χυμευτές πέθαναν πριν τον διωγμό, ήταν Αιγύπτιοι με Ελληνική μόρφωση. Όπως ξέρετε μέσα στην μούμια έβαζαν και τα αγαπημένα αντικείμενα του νεκρού.

Έτσι στις Θήβες της Αιγύπτου τον 19ο αιώνα βρέθηκαν δύο μούμιες, που περιείχαν χειρόγραφα Χυμευτικής, τα οποία μεταφέρθηκαν στο μουσείο Λέυντεν της Ολλανδίας, που αναφέρουν εκπληκτικά πράγματα :

Παρασκευή χρωμάτων, γυαλιών, τεχνητών πολύτιμων λίθων, επιχρυσώσεις, όπως ακριβώς κάνουν σήμερα, και ονομασίες στοιχείων όπως π.χ. η σημερινή σόδα ήταν το “νίτρον” αρχαίων Ελλήνων.

Αυτά διάβασε ο Μπερτελώ και πείσθηκε, πως η σημερινή επιστήμη της Χημείας προέρχεται απ’ τους αρχαίους Έλληνες.

Το “λεξικό της Σούδας” – και όχι του “Σουΐδα”, όπως το λένε – αναφέρει, ότι σύμφωνα με το διάταγμα του Διοκλητιανού στην Αλεξάνδρεια, και πιθανώς και σε άλλες πόλεις της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, κατακάηκαν “ΤΑ ΠΕΡΙ ΧΥΜΕΙΑΣ ΚΑΙ ΧΡΥΣΟΥ ΤΟΙΣ ΠΑΛΑΙΟΙΣ ΑΥΤΩΝ ΓΕΓΡΑΜΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΡΟΣ ΜΗΚΕΤΙ ΠΛΟΥΤΕΙΝ ΑΙΓΥΠΤΙΟΙΣ ΕΤΙ ΤΟΙΑΥΤΗΣ ΠΕΡΙΓΙΓΝΕΣΘΑΙ ΤΕΧΝΗΣ, ΜΗΔΕ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΑΥΤΟΥΣ ΘΑΡΡΟΥΝΤΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΝ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΑΝΤΑΙΡΕΙΝ” [= τα περί χημείας και χρυσού βιβλία που είχαν γράψει οι αρχαίοι, για να μην πλουτίζουν πια οι Αιγύπτιοι ασχολούμενοι με την τέχνη αυτή και με τα χρήματα να αποκτούν θάρρος, για να επαναστατούν εναντίον των ρωμαίων].

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ασφαλώς οι χημικές γνώσεις των Ελλήνων θα επηρέασαν τις φιλοσοφικές τους αντιλήψεις για την ουσία της ύλης;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Βεβαίως.

Οι χυμευτές, αυτοί οι πρακτικοί φιλόσοφοι, ήταν κατά κάποιο τρόπο η πειραματική πλευρά και ταυτόχρονα η εφαρμογή της επιστημονικής θεωρίας.

Η απάτη του δόγματος “Εξ ανατολών το φως”

ΕΡΩΤΗΣΗ : παρ’ όλη αυτή την πληρότητα η κατεστημένη άποψη διεθνώς μιλά για την γέννηση του Πολιτισμού αλλού και όχι στην Ελλάδα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ακούστε, τα πράγματα είναι απλά.

Η επιστημονική γνώση είναι καθαρή Ελληνική σκέψη.

Από την ιστορική πλευρά υπάρχουν πολλά κείμενα αρχαίων συγγραφέων, ενώ αντίθετα κείμενα Περσών, Βαβυλωνίων, Χαλδαίων, Αιγυπτίων, Φοινίκων δεν υπάρχουν.

Η παλαιά Διαθήκη είναι το μόνο κείμενο που αναφέρεται στην ύλη, όμως καθαρά θεοκρατικά.

Οι Ελληνικές αντιλήψεις αντίθετα συμβαδίζουν με τις σημερινές κατακτήσεις της επιστήμης.

Αυτά σκοπίμως αποκρύπτονται διεθνώς από ανθελληνικά κέντρα και από θεωρίες όπως του μπερνάλ ή του χάντινγκτον.

Καταλαβαίνετε πως αν δεν υπήρχε ο Μπερτελώ, δεν θα ξέραμε τίποτε για την συμβολή των Ελλήνων στην Χημεία.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει με όλες τις επιστήμες.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Υπάρχει σε κάποιο Ελληνικό πανεπιστήμιο έδρα Ιστορίας της Χημείας, ώστε να ανασκευαστούν οι κατασκευασμένες απόψεις;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Όχι.

Υπήρχε όσο ζούσε ο Στεφανίδης και την κρατούσε γιατί ήταν ο Στεφανίδης. Προσπαθούμε σήμερα να την καθιερώσουμε και πάλι.

Εγώ θέλω να κάνω το χρέος μου στην επιστήμη που υπηρετώ.

Να καταδείξω δηλαδή την συμβολή των προγόνων μας.

Αν ήμουν γιατρός θα το έκανα στην Ιατρική.

Στον λόφο όπου εντοπίζεται η ακρόπολη της αρχαίας Καμίρου στην Ρόδο, πλησίον του ναού της Αθηνάς Καμιράδος, βρίσκεται αρχαιότατη δεξαμενή χωρητικότητας 600 περίπου κυβικών μέτρων.

Η δεξαμενή αυτή, το κτίσιμο της οποίας χρονολογείται κατά προσέγγιση στο 900 π.Χ., είναι κατασκευασμένη από ένα υλικό σκληρό και αδιάβροχο, η παρουσία του οποίου προέτρεψε προ πολλών ετών τον επίτιμο διευθυντή του τ. Υπουργείου Δημοσίων Έργων κ. Ευστάθιο Ευσταθιάδη, που βρισκόταν για επαγγελματικούς λόγους στην Ρόδο, να λάβει δείγματα του υλικού αυτού και να προχωρήσει σε χημική ανάλυσή τους.

Όπως τελικά διαπίστωσε, πρόκειται για ένα μείγμα αδρανούς υλικού, το οποίο συνιστά έναν τύπο σκυροδέρματος (τσιμέντου), που ελάχιστα διαφέρει από το εν χρήσει σημερινό (τύπου πόρτλαντ).

Ο κ. Ευσταθιάδης συνέγραψε και ειδική μονογραφία για το θέμα με πληθώρα ιστορικών, τεχνικών και χημικών πληροφοριών.

Ακολουθεί η συνέντευξη που παραχώρησε ο κ. Ευσταθιάδης στο περιοδικό «ΔΑΥΛΟΣ»

ΕΡΩΤΗΣΗ : Θα ήθελα να μας πείτε, κ. Ευσταθιάδη, εάν υφίστανται διαφορές μεταξύ του σκυροδέματος που ανακαλύψατε στην Κάμιρο και του σημερινού εν χρήσει μπετόν.(Το τεμάχιο αυτό του σκυροδέματος από την δεξαμενή της Καμίρου απεκόπη για περαιτέρω μελέτη από τον κ. Ευστ. Ευσταθιάδη και φυλάσσεται έως σήμερα επιμελώς από τον ίδιο (φωτ. Ε. Ευσταθιάδη δημοσίευση περιοδ. Δαυλός)

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ουσιαστικά δεν έχουν καμία απολύτως διαφορά.

Η τεχνολογία του σημερινού μπετόν, που χρησιμοποιείται στα οποιαδήποτε έργα, οικοδομές, λιμάνια, γέφυρες, αεροδρόμια κλπ, είναι ακριβώς ίδια με αυτήν του αρχαίου Ελληνικού μπετόν.

Μία μικρή ωστόσο αλλά αξιοπρόσεκτη και σημαντική υπέρ του αρχαίου Ελληνικού σκυροδέματος διαφορά είναι, ότι οι αρχαίοι πρόσεξαν να δώσουν στην τσιμεντένια μεμβράνη, που παρεμβάλλεται μεταξύ όλων των κόκκων της συνθέσεως του μπετόν, λίγο μεγαλύτερο πάχος απ’ ότι βλέπει κανείς στο σημερινό μπετόν.

Αυτό αποτελεί μία από τις αποδείξεις της σοφίας των αρχαίων Ελλήνων μηχανικών.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Εκτός απ΄ το συγκεκριμένο δείγμα της Καμίρου, ενδέχεται το σκυρόδεμα να ήταν γνωστό και εν χρήσει και σε άλλα μέρη του Ελλαδικού χώρου;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Είχα παρακαλέσει το Υπουργείο Πολιτισμού να μου υποδείξει θέσεις κι άλλων αρχαίων κατασκευών, κυρίως δεξαμενών.

Πράγματι μου είχε στείλει ένα πίνακα με υπάρχουσες δεξαμενές και σε άλλα μέρη του Ελλαδικού χώρου.

Η διατήρηση όμως της στεγανοποίησης αυτών δεν ήταν τόσο καλή, όσο αυτή της προτύπου κατασκευής της Καμίρου.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Γνωρίζουμε, κ. Ευσταθιάδη ότι το τσιμέντο είναι εφεύρεση των τελευταίων εκατό ετών από τους Άγγλους.

Πως συνέβαινε οι αρχαίοι Έλληνες να γνωρίζουν ένα πανομοιότυπο υλικό στην εποχή τους;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Οι τεχνικοί είχαν την σοφία, παράλληλα με όλες τις άλλες φιλοσοφικές τοποθετήσεις τους, να παρατηρήσουν ότι το χώμα της Σαντορίνης, που είχε βγει από το ηφαίστειο, έχει ιδιαίτερες ιδιότητες, που το κάνουν να διαφέρει από όλα τα γνωστά ανά τον Ελλαδικό χώρο εδάφη.

Πειραματίστηκαν επάνω σ’ αυτό, αφού τους κίνησε την περιέργεια, και κατέληξαν όχι μόνο να το χρησιμοποιούν αναμιγνύοντάς το με ασβέστη, ο οποίος τους ήταν ήδη από παλαιότερα γνωστός, αλλά και να παράγουν μία “λάσπη”, η οποία άντεχε περισσότερο στο νερό και μπορούσε να πήξει μέσα σε αυτό, σε αντίθεση με άλλα κοιτάσματα από φυσική άμμο και ασβέστη.

Αλλά εν συνεχεία, αφού επεξέτειναν τις μελέτες τους, διαπίστωσαν ότι το λεπτότατο υλικό της “Θηραϊκής γης”, που υφίσταται σε πολύ μικρό ποσοστό, ίσως κάτω του 20%, είναι και το πλέον ουσιώδες.

Γι’ αυτό το λόγο επινόησαν κάποια γνωστή μόνο σ’ αυτούς μέθοδο την οποία εφήρμοσαν σε εκτεταμένη κλίμακα για την παραγωγή των γεωδών χρωστικών υλών, τις οποίες χρησιμοποιούσαν για την βαφή και ζωγραφική των αρχαίων Ελληνικών αγγείων.

Κατασκεύαζαν έτσι αυτά τα απαράμιλλα έργα τέχνης, η αντοχή των οποίων ακόμα και μέσα στην θάλασσα με την πάροδο όχι μόνο των αιώνων αλλά και των χιλιετιών παραμένει αναλλοίωτη.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Είναι γνωστό ότι η παρασκευή τσιμέντου σήμερα προϋποθέτει την καύση των συστατικών σε καμίνους. Αυτό συνέβαινε και τότε;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Σε ότι αφορά την παραγωγή, η διαφορά με το σημερινό τσιμέντο είναι ότι σε όλη την υφήλιο παρασκευάζεται μέσα σε απλές καμίνους, στις οποίες προσθέτουν το μίγμα των πρώτων υλών, το οποίο ψήνεται εκεί, ενώ στην αρχαία Ελλάδα θεωρώ ότι χρησιμοποιούσαν διπλές καμίνους.

Η μία εξ’ αυτών δεν ήταν άλλη από το ηφαίστειο, όπου στα έγκατα της γης ψηνόταν το φυσικό γεώδες υλικό, που κατόπιν χρησιμοποιούσαν ως πρώτη ύλη, για να παρασκευάσουν το τσιμέντο.

Το δεύτερο καμίνι ήταν το τεχνητό, όπου έψηναν τον ασβεστόλιθο και έβγαζαν ασβέστη.

Σε συνδυασμό τώρα της μεθόδου της “υδαταιώρησης” του επεξεργασμένου υλικού του ηφαιστείου, της αναμίξεως δηλαδή της Θηραϊκής γης με νερό και της αφαιρέσεως του νερού μετά από εικοσιτετράωρη καθίζηση, πετύχαιναν την λήψη του ανωτάτου στρώματος της στάθμης, που αποτελεί και το ένα συστατικό του τσιμέντου.

Το δεύτερο συστατικό, όπως είπαμε, ήταν ο ασβέστης που ψηνόταν σε δεύτερο καμίνι.

Τα δύο αυτά υλικά σε ορισμένη αναλογία μεταξύ τους και με την προσθήκη νερού δίνουν ένα κράμα, που έχει τις ίδιες χημικές ιδιότητες με το σημερινό τσιμέντο “Portland”.

Επομένως η μόνη ουσιαστική διαφορά του αρχαίου τσιμέντου με το σημερινό τσιμέντο είναι, ότι το πρώτο παρήγετο με βάση την εμπνευσμένη τεχνολογία των αρχαίων Ελλήνων τεχνικών.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αρχαίο Ελληνικό σκυρόδεμα αδιαπέραστο από ραδιενέργεια!"